ნეტა რად მიყვარდი... ასე გამეტებით???
მთელი ღამე ვფიქრობ ვეღარ გამიგია...
მგონი უშენობით გული აღარ ცოცხლობს...
მგონი უშენობით გული დაილია...
შენი სიტყვა ჩემთვის ახლა წამალია...
შენ კი ჩემი გული ორად გაგიყვია...
მერე გატეხილი ცეცხლში ჩაგიგდია...
რატომ მახსენდება შენი სიყვარული...
უკვე მერამდენედ ღამე მითევია..
შენი გულისათვის გული გამიყვია...
შენი გულისათვის ცეცხლში ჩამივლია...
ერთი დარდი მკლავს და გზებიც ამრევია...
შენთვის ერთი სიტყვა მაინც მათქმევინა...
ნეტა საბოლოოდ შენთან შემახვედრა...
ნეტა საბოლოოდ შენთვის მაკოცნინა...
...და მაინც მე შენ დაგელოდები!...

სიყვარულია: გზა, სიშორე, ცრემლი, გოდება.
შეახებ ხელს და არასდროს დაგიბრუნდება.
სიყვარულია: სიმარტოვე, გულის სიშორე,
ხორციელი ვნების მიუწდომელი აზრთა სიცოცხლე.
სიყვარულია: ტანჯვის თეთრი ცრემლები.
სიყვარულია: მე რომ თავზე ასე გევლები.
სიყვარულია: ათას ერთი ტრფობის ზღაპარი.
სიყვარულია: ჩაუქრობელი შუქთა ლამპარი.
სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია.
სიყვარულია: ყველაფერი რაც გაგვაჩნია.
სიყვარულია: ქვის ჩუქურთმა, კინწვისის ფრესკა.
სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსა რეკდა? :(

თუ შეგიძლია იყო მშვიდი როდესაც ყველა
ცილს გწამებს და აღსარებას შენგან ელოდეს.
თუ შეგიძლია როცა შენი არავის ჯერა
არ დაეჭვდე და შენი თავის თვითონ გჯეროდეს.
თუ შეგიძლია ელოდო და არ დაიღალო,
მოტყუებულმა არ ირჩიო სხვისი ცდუნება
შეძულებულმა სიძულვილი არ გაიკარო,
სხვის საჩვენებლად არ ადიდო თვისი ბუნება.
თუ შეგიძლია ოცნება და არ დანარცხება,
თუ შეგიძლია რწმენისატვის ბრძოლით იარო,
თუ შეგიძლია გამარჯვება და დამარცხება
დარბაისლურად ღირსეულად გაიზიარო.
თუ შეგიძლია გაუძლო, რომ შენი სიმართლე
სულელთა მახედ მოიხმარონ ავმა ენებმა
თუკი დაკარგე რაც გაგაჩნდა სულის სინათლედ
და ხელმეორედ წამოიწყო მისი შენება.
თუ შეგიძლია ყველაფერი რაც მოგიგია
მოაგროვო და ერთ თამაშად სასწორზე დადო,
მერე წააგო ყველაფერი როგორც რიგია
და წაგებულმა ხმა არ დასძრა არ დაიდარდო.
თუ შეგიძლია შენი გული , ნერვი კუნთები,
თუ არ მოგყვება მხოოდ ნებით დაიმორჩილო,
თუ არ აჰყვები უძლურებას არ დაკუნტდები.
რომ სიკვდილამდე შენი ჯერი ასრე მოლიო.
თუ შეგიძლია იყო კაცი ყოველთვის სათნო,
მეფის წინაშეც არ დაჰკარგო შენი ღირსება,
თუ დაიჯერებ, რომ ვერავინ ვერაფრიტ გავნო,
თუნდაც ხედავდე რომ დიდება არ გეღირსება.
თუ შეგიძლია ულმობელი ცხოვრების ბედის,
ყოველი წუთი გაიხადო სანდომიანი,
მაშინ შენია ეს ქვეყანა და უფრო მეტის
მაშინ შენა ხარ ჭეშმარიტი ა დ ა მ ი ა ნ ი !!!

ნუღარ მოხვალ თუ ატყობ რომ არ გჭირდები
არ დაბრუნდე თუ იგრძნობ რომ არ გიყვარვარ,
დამივიწყე, იქნებ შევძლო დაგივიწყო
არ მეძებო თუკი ჩემი აღარა ხარ,
ნუ იფიქრებ თუკი გული აღარ ფიქრობს,
არ იტირო თუკი გული აღარ ფიქრობს,
არ იტირო თუკი ცრემლი აღარ მოდის,
დამიჯერე მაგ თვალებზე ვლოცულობდი
დაგშორდები, ვერასოდეს ვეღარ გნახავ
მაგ თვალები მაგიჟებენ მხოლოდ შენი,
მე არ დაგსჟი, წავალ... მაგარმ ღმერთი დაგსჟის,
ჩემი წასვლა იყოს შენი განაჩენი,
და უშენოდ მაინც დავრჩი გარიყული.
შენ ხარ ჩემი სიყვარულის დაბადება,
არა, აზრი არ ჰქონია თურმე ლოდინს,
ყველა ასაკს ერთნაირი ფერით ვხატავ,
ბავშვობიდან სიჭაბუკეს შევნატროდი,
სიჭაბუკემ კვლავ ბავშვობა მომანატრა.

მე მოგიძღვენი წითელი ვარდი
შენც ამ ვარდივით გაწითლდი ვხედავ,
სიყვარულს ნიშნავს წითელი ვარდი
ეს გაწითლება რას ნიშნავს ნეტავ?
თვალს ნუ მარიდებ გემუდარები
გთხოვ გამისწორო მტკიცე თვალები.
არაფერს მეტყვი?- არ გთხოვ ძვირფასო
ყველაფერს მეტყვის შენი თვალები
თვალებს რატომ ხრი?-ნუთუ გრცხვენია?
ნუ გერიდება, მე არ გიწყრები,
სხვა გიყვარს?-კარგი ძვირფასო
მე კი მიყვარხარ თავდავიწყებით.
ხშირად სიზმარში მე გხედავ შენ
ჩემსკენ მოდიხარ, სხვისკენ ბრუნდები,
სხვისკენ მიდიხარ, წადი ძვირფასო
მე წინ სიყვარულს ვერ აღვუდგები
-გიყვარს? გიყვარდეს, მე ვერ დაგიშლი
მწარედ კი სტირის ეს ჩემი გული,
და იყავ სხვასთან შენ ბედნიერი
მე კი დავრჩები კვლავ უბედური.

ხშირად ჩემზე ჩუმად გეცინება
და მეც სულელივიდ განვიცდი,
შენგან არაფერი მეწყინება-
შენ ხომ სიყვარული არ იცი!
გართობს ძველ ცოდვების გამოკითხვა,
რაღაც ჯალათური ხალისით,
მერე რა, რომ მტკივა ყველა სიტყვა-
შენ ხომ სიტყვის ფასი არ იცი!
წუხელ შენზე ფიქრში დამათენდა,
თავქვეშ დარდის მედო ალიზი
იქნებ მოგენატრო, გამახსენდა
შენ ხო მონატრება არ იცი!
ისევ არ მიკარებ, ეჭვის მახრამ,
გახრა იმედები ხვალისი,
ამ გულს რა ვუთხარი რომ უყვარხარ,
რატომ? ეს თვითონაც არ ვიცი

საღამოს როცა სუყველას სძინავს
მე ხიდთან ვხვდები პატარა გოგოს
იმას გონია რომ მე ის მიყვარს
მე მხოლოდ მისი თვალები მომწონს.
ჩემი ტუჩები მის თვალებს ეძებს
და ის თრთის როგორც ჩიტი პატარა,
და მე იმ ღამეს ვაჩუქე კოცნა
კუბოს ფიცრამდე მან ის ატარა.
მოკვდა ისე რომ ვერც კი გაიგო
რომ ის მომწონდა და არ მიყვარდა
მაგრამ მე მაინც იმის საფლავზე
ლამაზ ყვავილთა კონა მიმქონდა.
ერთხელ, როდესაც სასაფლაოზე
ყვავილი ვუძღვენ ჩემთვის დაკარგულს
ბრწყინვალე ცრემლი შევნიშნე თვალთან
მივხვდი ვტიროდი წარსულ სიყვარულს.
მე მაშინ გულში ტკივილი ვიგრძენი
და გამახსენდა თვალები მისი
მივხვდი, რომ მე მას ვერ დავივიწყებდი
რომ ვერ შეცვლიან თვალები სხვისი.
და მე იმ დღეიდან ქალი შემძულდა
დროს მე მივყავდი, დრო მე მიმყავდა
ხალხო! გესმოდეთ, რომ მე ის გოგო
ცოცხლად მომწონდა და მკვდარი მიყვარს.

ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?!
სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი...
გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარს
და შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას...

რისთვის ვიცხოვრე? რისთვის ვკვდები? რა გავაკეთე?!
ნუთუ უაზროდ მომიწია ცხოვრებამ ქვეყნად?
ვერ შევასრულე ის მისია ღმერთმა რომ მომცა!
და მე სიცოცხლით დამძიმებულს ცოდვები მბორგავს.

როგორც ეშმაკი ისე მიზის სულში სიცოცხლე
და ახლა როცა მე სატანას უნდა გავშორდე
მისკენ მივიწევ და არ მინდა მისგან სიშორე.

მაგრამ ვაი რომ მე გავფრინდი, გზა ამერია
ნუთუ სიკვდილმა თავის წყალი დამალევია?!
ალბათ სიცოცხლეს ვეღარ ვნახავ, საკვირველია...

მე შენზე ვფიქრობ და თითქოს გხედავ
ვფიქრობ და თითქოს დღეა მზიანი
ძვირფასო მოსვლა რათ გაგიძნელდა
ძვირფასო რისთვის დაიგვიანე,
ახლა ეს გრძნობა უფრო მეტია
ახლა ქარები არხევენ ტირიფს
მე შენ გიამბობ ჩემს ტრაგედიას
და როგორც ბავშვი დავიწყებ ტირილს,
ასე გაივლის წამება, ოხვრა
შენ მოხვალ ჩემთან თეთრი ხლებით
მოხვალ დაღლილი მეტყვი-როგორ ხარ?
და ვიცი მომეფერები...
თუმცა იქნება ღამე წამების
ღამე სასტიკი და ულმობელი
და ეს თვალები, ჩემი თვალები
ლურჯი თვალები, ისევ მოგელის...

ზოგჯერ მინდება,გავამხილო მეც ჩუმი დარდი,
ხანდახან მინდა,მხოლოდ ის ვთქვა,რაც მიხარია...
ცად აგამაღლებ,თითქოს ახლა,დღეს შემიყვარდი,
მაგრამ მიყვარხარ,მენატრები დიდი ხანია...

სასმისს გამოვცლი შენი წასვლის აღსანიშნავად,
ვიტყვი,რომ მძულს ის,რაც კი შენთვის ამიტანია...
მაგრამ სიტყვებით თუ ვიცრუებ,რა შეიცვლება?
ვერ შეგიძულებ,ამას მივხვდი დიდი ხანია...

ვიცი,ერთხელაც დაბრუნდები,სიყვარულს მომთხოვ...
ოდესღაც შენი,იმ დროს უკვე სხვისი ვიქნები,
მაგრამ აღდგება თითქოს მიწამიყრილი გრძნობა
და ისევ შენით გაიღვიძებს ჩემი ფიქრები...

ისევ შევიცნობ გაზაფხულის მშვენიერებას,
ისევ იმგვარად აძგერდება გული თავიდან...
და საუკუნოდ მეყვარები ისე ძლიერად,
როგორც მიყვარდი ჩვენი ტრფობის დასაბამიდან...

მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
აღარ მშველის ლექსის წერა,
ზურგით მიდგას ბედისწერა.
დამავიწყდა უკვე ლოცვა,
მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.
თავში დამსდევს ერთი აზრი,
ვერ გავუგე შინაარსი.
ვერ დავხატე გრძნობის ფერი,
ყალბი გახდა ყველაფერი.
ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს,
ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს.
არ მიპყრობდა ფერი ვარდის,
მაშინ, როცა გვერდით მყავდი.
დამეკარგა გრძნობა, სმენა,
აღარც ჩიტის მესმის სტვენა.
დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა,
ერთადერთი ჩუმი რწმენა

 მე თუ ვტირივარ,ნაღდი ცრემლი მიოსებს თვალებს,
მე თუ ვიცინი, პირფერობა სადღაც აგდია,
მე თუ ვიყვარებ,არა ვგავარ ბრჭყვიალა ქალებს
და რაც ჩემშია,ყველაფერი მუდამ ნაღდია.
მე თუ ვმეგობრობ,ერთგულებას ელოდე,უნდა,
მე თუ ვღალატობ,იმ ღალატსაც თავის ფასი აქვს,
არ ვხურდავდები,არც არასდროს ვაბრუნებ ხურდას
და არ ვთამაშობ ცხოვრებასთან ორმაგ პასეანსს.
მე თუ ვუჩოქებ,ალალ გრძნობას ვუჩოქებ მარტო,
მე თუ ვაღმერთებ,-სიყვარულის ღმერთია იგი,
და მე თუ ვნატრობ,შენგან მოწვდილ ალავერდს ვნატრობ,
რადგან უშენოდ არსებობა არაფრად მიღირს.

დაღლილ-დაქანცულს საწოლთან რომ მიმიყვანს კვალი,
ამ ტიალ ქვეყნად უგზოოდ რომ აღარ ვტიალობ,
მოგზაურობას იწყებს მაშინ გონების თვალი
და ფეხის ნაცვლად გზაზე ფიქრით დავხეტიალობ.

და მაშინ ყველგან შენ დაგეძებ, ყველგან დავდივარ
როგორც დაღლილი მომლოცველი გზით და დროებით,
ფიქრით შენთან ვარ, სხეულით კი სადღაც ვაგდივარ
და ვებრძვი ღამეს გათანგული ქუთუთოებით.

და მაშინ სულიც აშტერდება სიბნელის წიაღს,
შენი აჩრდილით წამიერად ორად გაკვეთილს...
შენ სამკაულად ევლინები შემზარავ წყვდიადს,
განათებული შუაღამით სასოწარკვეთილს.

დღისით გზას დავდევ, ღამით ფიქრის დევნას ვუნდები
და შენს ძებნაში მოსვენებას ვერ ვუბრუნდები.

ღმერთო

ეჰ, ღმერთო, ჩემო გამჩენო,
უფალო, ძეო ღვთისაო.
ხელი ამართე, დამიცევ,
ძალი არა მაქვს ცდისაო.
შემუსრე ძალი უღვთოთა,
დედაო მაცხოვრისაო.
ძნელია ნემსის ყუნწშია
გაძრომა აქლემისაო...
მიცხონე სული ცოდვილი,
უფალო, ძეო ღვთისაო...
აღმოსავლით და დასავლით
მოგვმადლე შუქი მზისაო.

მეგონა,გაექეცი ჟღალისფერ სიზმარს,
მეგონა, შეიცანი სხივები მზისა,
გული კი მაინც, რატომღაც თრთის და-
თურმე დაუჭრიხარ შხამიან ისარს...

მე არ ვუსმენდი ცხოვრების მისანს
და ჭეშმარიტად ვებრძოდი სიტყვას,
თემიდას სიტყვას და დიკეს რისხვას,
ამ ოცნებების ვარდისფერ გრიგალს.

ყურში ჩაგესმა პეითოს გმინვა
და მაშინ დადე ჰორკოსი წმინდა,
რომ შეებრძოდი სიცრუეს მცინარს
ამ ერთი ბეწო ცხოვრების ტირანს!

გაისმებოდა ეპინიკია...
ჩვენი ცხოვრება ბევრი ფიქრია,
ზოგი მცირეა,
ზოგი დიდია,
ბევრი სწორია, ბევრიც ფლიდია,

მაგრამ გაისმა აილინოსი,
და შენც აბღავლდი როგორც ნილოსი,
როგორც ფერები კედლის ტილოსი,
ამოიმართა შენს წინ ბურუსი

და სიბნელეში დაძრწოდი მარტო,
მხოლოდ გრძნობები დაგირჩა მთელი,
ადამიანნო! ვერ ხედავთ როგორ,
რად გადაიქცა სიმართლის მხსნელი?!

როგორც ობობამ პეპელა ქსელში,
ისე ჩაგიგდო სიცრუემ მძევლად
და გადაგაგდო ჰადესის ბნელში,
მე შენ დაგღვარე ვერცხლისფერ ცრემლად...

შენ ჩემი ფიქრი წაიგე მცველად,
სიცრუის გვემად,
სიცოცხლის ფერად,
სანთელი იწვის,
სანთელი ქრება...

მსურს, რომ გავექცე სიცრუის გრიგალს,
ღვინისფერ სიზმარს,
ცხოვრების მისანს...

შენ დაუჭრიხარ შხამიან ისარს!