ადრიან დილით ოქროსფერი სხვივები მზისა,
ვარდს, რომელზედაც მარგალიტად ბრჭყვიალებს ნამი,
ვერ უალერსებს, ვერ ჰკოცნის ისე,
ვით შენი მზერა ლოყებს ჩემსას დაცვარულს ღამით...
ვერცხლი მთვარისა ვერ ჩაატანს სიღრმეში ტბათა,
ვერ გაანათებს წიაღს წყლისას, იმგვარი კდემით,
ვით შენი სახე ანთებული ელვარე ხატად,
სახე, რომელსაც ირეკლავენ ცრემლები ჩემი.
ხარ ყველა ცრემლში მე თვალთაგან რომელიც მწყდება...
თითო ეტლია დადენილი ცრემლი ყოველი,
ყველაში ზიხარ და სეირნობ შუქთა მთოველი
და ჩემს ცრემლებში მოსჩანს შენი ზეიმი, შვება...
ნუ შემიყვარებ, სულ მატირე, ვეღარას მარგებ,
ჩემი ცრემლების დაიტოვე კამკამა სარკე.
მეფეთა მეფევ, რა საოცარს ატარებ ჯადოს,
მოკვდავის ენამ შენი ქება ამაოდ სცადოს |
შენს ცივ სხეულთან ატირებულ მზეს დავინახავ,
როცა ყვავილთა გვირგვინებსაც თავზე დაგადგავ,
გულით გიტირებს ღამის სევდა სიჩუმით მთვრალი
და ცის ნამის ქვეშ თეთრ სამოსში კრძალვით დაგმარხავ.
შენი სულისთვის მინდვრად დავკრეფ ყვავილთა კონას,
გულიდან სისხლის წვეთს გაჩუქებ, ცრემლად დანთხეულს,
მარტოობასაც შევუკერავ, სიჩუმის კაბას
და სულიდანაც ამოვიღებ გრძნობას დახეულს.
ღამით მწუხრის ჟამს მთვარეს მოვწყვეტ უციდველ ვარსკვლავს,
გულში ჩავმარხავ საიდუმლოს, გზად უცხოდ მავალს,
დილით მზეს ჩუმად ჩამოვწმინდავ წარსულ იარებს
და იის ცრემლით შენს სულს, უცნობ გზას გაუკვალავ.
მესამე დღესაც აენთები ცაზე ვარსკვლავად,
შენს თავს ვაჩუქებ პირველ შემხვედრ ცრემლებს მინაზე,
გულით ვიტირებ როცა ღამით სევდა მინატრებს,
და სიჩუმეში მთვარეს ვკითხავ შენზე სიმართლეს |
|
როგორც ყოველთვის
ისევ მომენატრე
ისევ მომადგა თვალებზე ცრემლი
ისევ შენ გნატრობ
ისევ შენ გელი
ისევ ვლოცულობ რომ იყო ჩემი
ისევ წამომცდა მიყვარხარ მეთქი
ისევ შენს სურათს ვესაუბრები
ისევ აგორდა ფიქრის მორევი
ისევ ადიდდა მდინარე ცრემლის
ისევ ჩამესმის შენი ჩურჩული
ისევ ე მომდის შენი სურნელი
ისევ გამოჩნდა ცაზე ღუბელი
ისევ გადავშალე სევდის ფურცელი
მე უშენობას ვერ ვეგუები!!!
|
|
თუ ძალგიძს დარჩე, ძველებურად მშვიდი და მტკიცე,
და არ დაიბნე,როცა თვგზა ებნევა ყველას.
თუ ძლგიძს სიმხნედ,შემართებად და რწმენად იქცე,
როცა შენს ირგვლივ მკვდარი არის შენდამი რწმენა.
თუ ძლგიძს მკაცრი მოთმინებით ელოდო ხვალეს,
ცრუს გაუტანელს, არ მიარგო სიცრუე ავი.
მოძულეს შენსას, მძულვარება შეუნდო მალე
და თნ არც ქრისტედ არ ჩვენო არავის თავი.
თუ შეგიძია სულში მარად ოცნება რეკდეს,
მაგრამ ოცნების არასოდეს არ გახდე მონად.
გამარჯვებას და დამარცხებას თანაბრად შეხვდე
და ამ ორ თაღლითს მიეგებო ტოლად და სწორად....
|
სიყვარულო, ძალსა შენსა ვინ არს რომე არ ჰმონებდეს?
ვინ არს რომე გულსა ტახტად, ოხრვას ხარკად არა გცემდეს?
შენგან მეფე მონას ეყმოს, შენგან ბრძენი ხელად რებდეს,
და ბულბულსა რად ეძრახვის, რომ შენგამო ვარდს შეჰყეფდეს!
სიყვარულო, ძალსა შენსა ყოველი გრძნობს, არსებს რაცა,
სჯულსა შენსა ყველა ერჩის: ბერი, ერი, მეფე, ყმაცა;
ხელმწიფე ხარ თვითმპყრობელი, ტახტი მზა გაქვს, ჰგიებ საცა,
გულები გყავს ქვეშევრდომად, ამას მეც ვგრძნობ და თვით სხვაცა.
შენის უღლისგან გამოსვლა ნეტა უნდოდეს რადმე ვის!
თუ შენ ხარ ვნების მიზეზი, ლხენაც შენგან არ გვეძლევის?
ნამდვილ კეთილ არს განცხრომა, იგი ნუმც-ოდეს გველევის,
მაშა ცუდია, თუ მაში სიბნელეც არსით ერევის! |
ეს ფიქრი წავა ოცნების იქეთ
და შენ გაჩნდები, როგორც მისანი.
მე დღესაც ვნანობ, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი!
თუმცა სიცოცხლე მაინც კარგია,
ღამის გრიგალი თავზე მევლება.
სიკვდილის გარდა, კიდევ რა ჰქვია
ჩემს ასეთ გლოვას და აღელვებას?!
ვფიქრობ, ხვალისთვის ძალას დავიკრეფ,
ვფიქრობ, მძიმეა ჩემი მიზანი.
ვნანობ, ამდენ ხანს რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი! |
როგორ მიყვარდი...
უსიტყვოდ მტოვებ,
...უსიტყვოდ მტოვებ ბედის ამარა
მე უშენობა რომ არ შემეძლო,
შენ სწორედ ამან გაგათამამა,
რაღა ვქნა თუკი ისევ მაჩნიხარ
ისევ თუ მინდა შენი დანახვა,
შენი სიტყვები..ო,რა კარგი ხარ..
ახლა სადა ხარ,
ახლა სადა ხარ?
..კარავი,კოცნა,ალერსი,სითბო
ტიტების სითბო,შენი თითების
ო,ის აპრილი..იმ აპრილს თითქოს
კიდევ გპირდები...
კიდევ გპირდები....
....რისთის ვიხსენებ იმავე გრძნობას,
რომ შემაყარა შენმა დალალმა
და სიყვარულმა კია არა მხოლოდ,
შენ გაზაფხულმაც გაგათამამა |
ვარ ილუზია,შთაგონება,გულისხმა შენი
ვარ სიხარული,მწუხარება,მტანჯველი სენი....
ვარ გაზაფხული,შემოდგომა,ათასი ფერი...
ფიქრი,სიკეთე,ბოროტება,მზრუნველი ხელი...
მე ვარ სიცოცხლე,ვარ სიკვდილი,ვარ გარინდება...
ვარ წვიმა,თოვლი,დღის სინათლე და დაბინდება...
გამოძახილი შენი სულის,დროთა დინება...
ვარ აღტაცება,ძირს დაცემა და განდიდება...
ვარ სიბილწე,სისპეტაკე,შეცდომა შენი...
ვარ მონატრება,ვარ ოცნება,სურვილი მწველი...
ვარ გამოცანა,მოლოდინია,თასი წელი
და მაშინ წავალ,როცა ამას ნაკლებად ელი |
|
გემუდარებით,ნუ დადებთ ყურმილს,
ძლივს მივაკვლიე მისამართს თქვენსას,
ნუ ახსნით ცუდად პოეტის სურვილს,
რომელსაც ისევ უყვარხართ დღესაც.
იცოდეს ღმერთმა, მსურს საუბარი
შვილების დედას რას გკადრებთ აბა?!
მე დღესაც მახსოვს თქვენი უბანი,
გაშლილი თმები და ჩითის კაბა!
ძნელია ახლა დაბრუნდეს ისევ
აპრილის სუნთქვა,იების ფერი
გამწირეთ, რისთვის?დავეძებ მიზეზს
და სიყმაწვილე შორიდან მღერის
ო, ქალბატონო! გეძებეთ დიდხანს
გახსოვთ? მჯეროდა მუდამ იმ ხატის,
მთელი ცხოვრება მაწვალებს კითხვა
მართლა გიყვარდით, თუ არ გიყვარდით.
გათავდა, მორჩა, დამთავრდა ამით
ჩვენი შეხვედრის ბოლო აკორდი.
არ გაგიკვირდათ აპრილის ღამეს
ოცი წლის შემდეგ რომ მომაგონდით?
ახლა კი დასდეთ თქვენი ყურმილი,
რომ ერთმანეთი სახტად დავტოვოთ
მე მესმის ფასი თქვენი დუმილის
და პატიებას გთხოვთ, ქალბატონო
|
რა უსასრულოდ იღვრებიან თვალზე ცრემლები,
ტკივილს გაგიქრობ და სახეზე მოგეფერები.
ბურუსს გაფანტავს შენი თვალები, ყველაფრის მთქმელი,
ანთებულ სანთლით გავკვალავ ბილიკს, ჩამკიდე ხელი,
ტაძარს აგიგებ, გაზაფხულის ნაზი ფერებით,
რწმენას გიბრუნებ და მომღიმარს მოგეფერები.
ასე შორეულ, მიუწვდომელ ვარსკვლავს რად გავხარ,
შენს სილამაზეს, უსასრულო ზეცაში ვხატავ,
ვწერ სტრიქონებს და სტრიქონებშიც კი შენ მესახები
და სიტყვებიც კი იყინებიან, რომ გეფერები.
ლოდინით დაღლილს, ოცნებები შემომჩვევია,
იფერფლებიან და უშენოდ სადღაც ქრებიან,
გრძნობებს დაფარულს, გზას გავუხსნი ცივი ხელებით
და თბილ სხეულზე უსასრულოდ მოგეფერები. |
ჩემი გული უფრო გამალებით ცემს შენს მოლოდინში-
მე შენზე ვფიქრობ და თითქოს გხედავ
ვფიქრობ და თითქოს დღეა მზიანი
ძვირფასო მოსვლა რათ გაგიძნელდა
ძვირფასო რისთვის დაიგვიანე,
ახლა ეს გრძნობა უფრო მეტია
ახლა ქარები არხევენ ტირიფს
მე შენ გიამბობ ჩემს ტრაგედიას
და როგორც ბავშვი დავიწყებ ტირილს,
ასე გაივლის წამება, ოხვრა
შენ მოხვალ ჩემთან თეთრი ხლებით
მოხვალ დაღლილი მეტყვი-როგორ ხარ?
მოხვალ და ვიცი მომეფერები...
თუმცა იქნება ღამე წამების
ღამე სასტიკი და ულმობელი
და ეს თვალები, ჩემი თვალები
ლურჯი თვალები, ისევ მოგელის |
|
ხომ შეიძლება სხვა იცინოდეს,
შენ კი არა და არ გაგეცინოს.
ხომ შეიძლება დაგღალოს დღემ და
ბალიშზე მაინც არ დაგეძინოს.
ხომ შეიძლება მომავლის ნაცვლად
გარდასულ დღეთა ფიქრზე იღელვო,
სულ ერთი ჭიქა დალიო მაგრამ,
დათვრე და დარდი ამოიმღერო.
ხომ შეიძლება ეტრფოდე იებს,
და ენძელებიც იქცნენ იებად
გძულდეს და მაინც გიყვარდეს ძლიერ
ეს ყველაპერი ხომ შეიძლება.
ხომ შეიძლება ლოცვას უსმენდე
და გულმა მაინც წყევლა ისურვოს,
ხომ შეიძლება სძულდე ვიგაცას
შენ კი ვერა და ვერ შეიძულო.
ჟამი-ჟამ მასთან ფიქრებსაც გაჰყვე,
მასთან შეხვედრით ცრემლები ღვარო,
ასე ხომ ხდება?- უყვარდე ვინმეს,
შენ კი ვერა და ვერ შეიყვარო.
|
არვიცი...რატომ...მაგრამ...
რამდენჯერ
მინდოდა მეთქვა მიყვარხარ,მაგრამ ვერ ვბედავ.რაღაც მაბრკოლებს,ალბათ ეს
მხოლოდ ღმერთის მიერ.ღმერთის სურვილით მოხდება,მაგრამ იცოდე,რომ
ფიქრებში,ოცნებებში ყოველთვის გეუბნები ნაცნობ ფრაზას,რომ:”მე შენ
მიყვარხარ.”განა ძნელია რომ ეს სამი სიტყვა ვთქვა?_არა ძნელი არ
არის,მაგრამ შენ წარმოიდგინე რომ ძალიან დიდი ნიჭი უნდა ამ სიტყვის
თქმას.მთავარია შენ იყო კარგად,ხოლო ოდესმე ალბათ ვისწავლი,თუ როგორ უნდა
ამ ფრაზის წარმოთქმა.დავუშვათ ვთქვი ეს სამი სიტყვა,მაგრამ მერე რა?მე არც
კი ვიცი შენ თუ გაგახარებს ამ ნაცნობი სიტყვების გაგება,თითქოს ვისწავლე
ამ სამი სიტყვის თქმა,მაგრამ ეხლა უკვე შენი სახის გამომეტყველებით თუ
ვიმსჯელებთ უკვე გვიანია.შენ სულ სხვა გიყვარს,თურმე რა ხანმოკლეა
ადამიანის ბედნიერება:შენ მე გიყვარდი,მე კი თავს ვიფასებდი,ეხლა მე
მიყვარხარ,შენ კი...უკვე სხვა გიყვარს.ვერც კი მოვასწარი შენთვის
მეთქვა:თუ როგორ მიყვარხარ,თუ როგორ მჭირდები და როგორ მინდა შენი
სურნელის შეგრძნება.ამ ყველაფრის თქმა მე არ დამცალდა და ისევ აღმოვჩნდი
ცალმხრივი სიყვარულის მსხვერპლი.მარტო მე მიყვარხარ ისე,რომ ვერცერთი გოგო
ასე ვერასდროს ვერ შეგიყვარებს.ალბათ სიცოცხლის ბოლომდე შენი სიყვარულის
მსხვერპლი ვიქნები.ალბათ ამაზე მეტი არაფრის ღირსი არ ვარ,უკვე არ ვიცი რა
ვთქვა.
არა?!_იცი რას ვიზამ?
შენი სახლის წინ დავდგები და ვიყვირებ,რომ:”მე შენ მიყვარხარ!!!”დაგვიანებით,მაგრამ ხომ იცი:"სჯობს გვიან,ვიდრე არასდროს!!!” |
პატარა თოვლის ფიფქის მეშინია,
პატარა ნაპერწკალიც მათბობს,
სამყარო კივილამდე შეშლილია,
სამყაროს უმეცრება არ თმობს.
იუდას საცალფეხო ბეწვისხიდზე,
ცხოვრება თავდაყირა დგება.
ობოლი სიყვარული შევიხიზნე,
მუდმივი წამება და ვნება.
სიცოცხლე უსაშველო ტკივილია,
სიკვდილი უმეტესად შვება,
სისხლის საუკუნე მიილია,
სულის წაწყმედისა დგება.
მიწა ხორცის გახრწნამ გადარია
ზეცამ სულის კვდომა იგრძნო,
ღმერთო, შეგავედრებ ადამიანს!
ღმერთო, მომისმინო ვინძლო.
პატარა თოვლის ფიფქის მეშინია,
პატარა ნაპერწკალიც მათბობს,
სამყარო გულსამრევად შეშლილია,
სამყაროს უმეცრება არ თმობს |
მე სიყვარული ლამაზი მქონდა ,
მინდორში სიზმრად წასულ ბალღივით,
სულში ფხიზელი და მთვრალი ოდნავ,
და ნიავსავით ოდნავ დაღლილი.
მე სიყვარული შემკრთალიც მქონდა,
ტაძარში ახლად შესულ ბალღივით.
ლოცვის ბურანში დაზრილი ოდნავ
და მლოცველივით ოდნავ დაღლილი.
მე სიყვარული დამფრთხალიც მქონდა,
მთვარით დამთვრალი კოლხის ცხენივით.
მტარვალი ეჭვით შეჭმული ოდნავ,
ოდნავ შემცბარი და შერცხვენილი.
მე სიყვარული მოშიშიც მქონდა,
ღვთისკარზე ახლად შემდგარ ბერივით,
უნანიებელ ცრემლად და ცოდვად,
წასული დროში და განფენილი.
მაინც... ღმერთივით საეჭვო ოდნავ
და მოწყენილი ქრისტეს თვალებით,
მის ზეიმს სულში სულ მიმოჰქონდა,
სინაზე თოვლი და მწვერვალები...
ახლა ყვავილი მოუსხამს ქონდარს,
ავი სურნელიც ბრუნავს კამისა,
მე სიყვარული ლამაზი მქონდა
და ყველაფერი მქონდა ლამაზი |
შენ არსად არ ხარ,
მე კი გეძებდი...
შენ ხარ იმედი დაკარგულისა...
შენ რომ აქ იყო მე შენ გეტყოდი
ზღაპარს ლამაზი სიყვარულისას...
გეტყოდი როგორ ყვავდება ნუში,
ყაყაჩოები როგორ წითლდება...
ქარი რას ამბობს ,
წვიმა რას არ თმობს,
ცა ვარსკვლავებით როგორ ივსება...
მაგრამ შენ არ ხარ და არც იქნები,
შენ ხარ იმედი დაკარგულისა...
მე შენ გეძებდი და ვერ გიპოვნე,
ახსნა მინდოდა სიყვარულისა |
ხშირად ჩემზე გეცინება და მეც სულელივით განვიცდი,
შენგან არაფერი მეწყინება,შენ ხომ სიყვარული არ იცი. . .
მინდა ყველაფერი დავივიწყო,გაქრა სუყველაფრის ხალისი. . .
მერე რა რომ მტკივა ყველა სიტყვა,შენ ხომ სიტყვის ფასი არ იცი. . .
წუხელ შენზე ფიქრში დამათენდა,თავქვეშ დარდის მედო ბალიში. . .
იქნებ მოგენატრე???ოი,გამახსენდა . . . .შენ ხომ მონატრება არ იცი |
გეტყვი, დამთავრდა, აღარ მიყვარხარ,
ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი,
შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ,
მერე წავალ და არაფერს გეტყვი.
გაივლის დრო და მოვა ზამთარი,
დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას,
რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი,
ჩემს გასათბობად არავინ მოვა...
ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება
"ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი",
შენი თვალები გამახსენდება
და ისევ ისე დაბერავს ქარი.
ისევ გაჩნდები ღამის სიზმრებში,
ძველ სურათებსაც ვიპოვი სადმე,
ჩავიძირები ისევ ფიქრებში
და გულში ისევ ჩუმად გინატრებ.
გეტყვი, დაბრუნდი, მე შენ მიყვარხარ,
ჯერ კიდევ მახსოვს ის გრძნობა ძველი,
რომ ვერ გიყურებ, დარდით აღარ ვარ,
შენ კი წახვალ და არაფერს მეტყვი |
ღამის ფერები ანაზებს ჭადრებს
განგება ისევ ძალუმად მგოსნობს,
ქუჩებში მწვანე აუნთო დარდებს,
ჩემი ფიქრებიც მთელს ქალაქს მოსდო.
აანთო თეთრი ლამპიონები
და ცას მიაპყრო სხივების კონა
მარადისობის ნათელი ფერით
გამოუცხადა სამყაროს გლოვა
ოჰ როგორ მინდა ისევ აქ იყო,
და დამავიწყო რაც მიწამია,
მუდამ გახსოვდეს რომ ეს ცხოვრება
მარადისობის ერთი წამია |
|
დასრულდა ცრემლებით ბანალურად
ერთი სიყვარულის პრემიერა,
პირქუში სიზმრებისთვის გამიმეტე
ასე თავნება და ნებიერა.
არადა, ღმერთმანი, თავი მომწონს,
მართლა კარგი ვარ და სასურველი,
მიკვირს - ადექი და შემელიე,
მიკვირს - უჩემობას გაუძელი...
ვაი - შენ თორემ მე რა მიჭირს,
მე ჩემს ტყე-უღრანებს გადავლახავ...
შენებრ გონიერი იმდენია,
ჩემებრ თავქარიანს სადღა ნახავ
|
|
Sicocxles ro mirchevnixar neta rogor dagajero ?!..ginda chemi gulis cema samudamod gavachero?
|
არ მიყვარს: ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, "მეჩქარება ადამიანები",
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე
არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
ზარმაცი მეოცნებენი,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,
მტირალა მასხარა,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი. |
დღეს მონატრება შემაწუხებს გათენებამდე,
ალბად ოცნებაც შემახსენებს თავს, დღეს დილამდე,
რა უსასრულოდ იღვრებიან თვალზე ცრემლები,
ტკივილს გაგიქრობ და სახეზე მოგეფერები.
ასე შორეულ, მიუწვდომელ ვარსკვლავს რად გავხარ,
შენს სილამაზეს, უსასრულო ზეცაში ვხატავ,
ვწერ სტრიქონებს და სტრიქონებშიც კი შენ მესახები
და სიტყვებიც კი იყინებიან, რომ გეფერები.
ლოდინით დაღლილს, ოცნებები შემომჩვევია,
იფერფლებიან და უშენოდ სადღაც ქრებიან,
გრძნობებს დაფარულს, გზას გავუხსნი ცივი ხელებით
და თბილ სხეულზე უსასრულოდ მოგეფერები.. |
|
უსიყვარულოდ ყმაწვილო კაცო,
ნუ შეეხები ქალის ბაგეებს,
თუ კი არ გიყვარს ქალი ლამაზი
ნუ დაუკოცნი თვალებს და სახეს.
პირველი კოცნა ნაზი გოგოსთვის
არის წმინდა და ალერსიანი
თუ კი არ გიყვარს ნუ გააღვიძებ
სიყვარულს პირველს მის არსებაში
თქვენ არას კარგავთ,თუ კი აკოცებთ
კოცნა ხომ თქვენთვის არაფერია
მაგრამ ოდესმე თუ გიფიქრია
პირველი კოცნა თუ რა ძნელია?!
ქალი ამ კოცნას ვერ დაივიწყებს
კიდეც რომ ცადოს გადავიწყება
მისთვის ხომ პირვალ კოცნას და ალერსს
მოაქვს ნანატრი,ნარნარი გრძნობა
ქალი ცოდვაა როცა ტყუილით
მის გრძნობებს ფეხქვეშ გათელავს ვინმე
ნუღარ დასცინებთ,ნუ მოატუყებთ
არ გაპატიებს ღმერთი შეცდომებს.
|
ისე დავიძინებ, თვალს არ დავხუჭავ
ისე გავიღვიძებ საბანს, არ ავფუშავ
ისე გაკოცებ ვერც კი მიხვდები
შენს ლამაზ სხეულს, კვლავ მოვეხვევი.
ისე მიდიხარ, არც კი იხედები
უკნიდან გიყურებ , ჩუმად გეფერები
ჩემი ქალღმერთი ხარ და გეალერსები
სიზმრად გიყურებ და დღისით მელანდები.
ისევ დრო წაშლის გულის იარებს
ისევ შევავსებ რვინით ფიალებს
ისევ გაიხდი შებ ლამაზ კაბას
ქუჩაში დავიწყებთ ჯადოსნურ ამბავს.
ისევ ჩსმივლის ის ორი გოგო
ასე მგონია მოვიგე ლოტო
გარეთ გავხედე და მოდის გოგო
კარზე კაკუნი საწოლში მორთო...
|
ყველაზე
ლამაზი,რაც ღმერთს შეუქმნია, ყველაზე ძლიერი,რაც ადამიანშია და ყველაზე
კარგი,რასაც ვხვდებით ამ ცხოვრებაში , ეს იცოდე, რომ სიყვარულია.
* * *
სიყვარულს
გაუმარჯოს ჩუმსა და აუხსნელს, გული რომ გრძნობს და თვალები
გაუგებს.სიყვარულს გაუმარჯოს ჯერ კიდევ აუხსნელს, ბიჭი რომ ვერ ამბობს და
გოგო გაუგებს..
* * *
ის შეიყვარე, ვინც ჩუმად გეტყვის, რომ სილამაზე შენით იწყება, რომ შენს გარეშე მის ცხოვრებაში დილა არასდროს არ დაიწყება.
|
---- ვოცნებობ შენზე! ამ ოცნებით დავფრინავ ცაში,
ანგელოზებთან შევუდგები გიჟურად როკვას,ველური ჟინი ჟრუანტელს მავლებს ტანში...სხვა არაფერი,მე სიყვარულის სიგიჟე მომკლავს!პლატონი სტყუის, რუსთაველის, შექსპირის მიკვირს
|
siyvaruli cxovrebaSi bevrjer ar
SeiZleba gewvios...”siyvaruli cxovrebaSi mxolod erTxel modis...”es
galaqtionis sityvebia...roca es grZnoba ibadeba gulSi,mTels Sens
cxovrebas,fiqrebs,azrebs ipyrobs...mTeli Seni cxovreba mxolod sayvarel
adamians ukavSirdeba... |
-პატივს
არ გვცემენ...არც შენ და არც მე. მე კი პატივცემულობას ვერ ავიტან, ისედაც
დიდხანს ვითმინე... რატომ გვამცირებენ?! რა უფლებით?! რატომ არ უნდა გვცენ
პატივი?! როცა ჩვენ აზრს გამოვხატავსთ, რატომ არ უნდა გვისმენდნენ?! ჩვენც
ხომ ამ ოჯახის წევრები ვართ? არაა საჭირო ჩემი შეხსენება, შენ ისედაც
კარგად იცი ყველაფერი. როცა შენ ოთახს ალაგებ, ჭურჭელს რეცხავ,სახლს
აწესრიგებ, აუთივებ, ლაურა და ირინა რას შვებიან?! ვახოზე ხომ აღარაა
ლაპარაკი, ეგ ამ ცხოვრებას მოწყვეტილია! საერთოდ არსებობს როო?! ცოცოხლაი
მოლანდებაა! არა მოჩვენება! მოსიარულე ზომბი!
|
|
