:)

ici rogor minda axla tvalwin medge? ici rogor dzlier menatrebi? ici rogor minda ise magrad mexutebode rom suntqvac ki gvekrodes orives! shen chemtvis imdenad dzvirpasi xar rom michirs amis sityvebit gadmocema.

magari chanaxaia

მე შენ სიხარულს გაჩუქებდი, არ დამენანებოდა შენთვის ჩემი სიცოცხლე... მე შენ გაჩუქებდი ღიმილს, რომლის დანახვაზე შენც გაგეღიმებოდა... გაზაფხულის სისხამ დილას შენ მე იასამნების დიდ თაიგულს მომიტანდი, პირველი იასამნების თაიგულს და ამ თაიგულით ხელში გამიღიმებდი, ისე მე რომ მიყვარს... ჩვენ ერთნი ვიქნებოდით და არასოდეს დავშორდებოდით... ჩვენ ერთად ვივლიდით უღრან ტყეში და ღამით, მგლების ყმუილით შეშინებულს, შენი ჩახუტება დამამშვიდებდა და შენი თბილი ხმა ჩამაძინებდა... სიცივისგან აკანკალებულს რომ დამინახავდი, ქურთუკს გაიხდიდი, მომახურებდი და გალურჯებული ტუჩებით მეტყოდი, მე არ მცივა შენ გქონდესო... მე კი მეცოდინებოდა, თუ როგორ ზრუნავ ჩემზე... გადასასვლელზე პატარა ბავშვივით ხელს მომკიდებდი და ისე გადამიყვანდი... შუა ქუჩაში გამაჩერებდი მთხოვდი ჩემსკენ გამოიქეციო, ხელში ამიტაცებდი და დამაბზრიალებდი თოჯინასავით... ვიცი, ზოგჯერ ვიჩხუბებდით და ისიც ვიცი, რომ ხშირად ეს ჩემი ბრალი უფრო იქნებოდა, ვიდრე შენი... მერე შენ დამიყვირებდი, მაგრამ როცა ჩემს ცრემლიან თვალებს დაინახავდი, ყველაფერს დაივიწყებდი, მომვარდებოდი, მაგრად, ძალიან მაგრად ჩამეხუტებოდი და ბევრს მაკოცებდი... როცა გავიბუტებოდი, შოკოლადს მომცემდი და მეც ყველაფერი მაშინვე დამავიწყდებოდა...

მკვდარი სილამაზე ვის რად სჭირდება?
რატომ იტყუებს თავს ზოგიერთი?
მერე სვამთ კითხვებს,როცა გაჭირდება …
-ეს რა, არ იყო ის ერთადერთი?

არ მიყვარს
უაივნო სახლები,
იქ ხომ ჩვენი სიყვარულის სარეცელს ვერასდროს გაამზეურებ..

არც დიდი სივრცე მჭირდება შენთან ერთად,
ჩემს ერთოთახიან გულში ჩამოგიბავ ჰამაკს
და რწევით გაგანებივრებ..არ მიყვარს
მრავალფეროვანი სუფრა,
მე ხომ შემიძლია შემწვარი კარტოფილიც მოგირთო მრავალფეროვნად.
და ალკოჰოლის ნაცვლად, ჩემი 45 გრადუსიანი სიყვარული შემოგატყუოო

არ მიყვარს,
ნაცრისფერი ტანსაცმელი,
ნაცრისფერი გზები,
ნაცრისფერს მხოლოდ შენი თვალის თაღებს ვეტრფი..

მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს,
ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს,
მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო
და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.
თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა,
როგორ გამაწამა სიმარტოვემ,
ისევ უშენობის სევდა მოაქვთ
ხეებს,რომლებიც ჩვენ მივატოვეთ.
ო,რა მონდომებით ვამზადებდი
შენთვის ფერად–ფერად მისალოცებს,

-იმდღეს, სეტყვა, წვიმა და ქარი ერთად რომ იყო, ბუნება არც თავის თავს რომ არ ინდობდა და არც ადამიანებს, ზუსტად მაშინ დაგინახე. უაზროდ შავ ღრუბლებს მნიშვნელობას აძლევდი და შვიდივე ფერს უნაწილებდი; მერე მზე დავინახე. თითქოს სხივებით ღრუბლების წაშლას და შენთან მოსვლას ცდილობდა, მაგრამ უფრო და უფრო, თან და თან დასავლეთისკენ იხრებოდა.ამ სილამაზის მიუხედავად ბუნება მაინც არ ინდობდა არც თავის თავს და არც ადამიანებს...
ვუყურებდი ამ კონტრასტულობით შეხამებულ ფერებს და იცი რა დამიდგა თვალწინ?
-...
-ჩემი დახატული "შენ"