დაღლილ-დაქანცულს საწოლთან რომ მიმიყვანს კვალი,
ამ ტიალ ქვეყნად უგზოოდ რომ აღარ ვტიალობ,
მოგზაურობას იწყებს მაშინ გონების თვალი
და ფეხის ნაცვლად გზაზე ფიქრით დავხეტიალობ.
და მაშინ ყველგან შენ დაგეძებ, ყველგან დავდივარ
როგორც დაღლილი მომლოცველი გზით და დროებით,
ფიქრით შენთან ვარ, სხეულით კი სადღაც ვაგდივარ
და ვებრძვი ღამეს გათანგული ქუთუთოებით.
და მაშინ სულიც აშტერდება სიბნელის წიაღს,
შენი აჩრდილით წამიერად ორად გაკვეთილს...
შენ სამკაულად ევლინები შემზარავ წყვდიადს,
განათებული შუაღამით სასოწარკვეთილს.
დღისით გზას დავდევ, ღამით ფიქრის დევნას ვუნდები
და შენს ძებნაში მოსვენებას ვერ ვუბრუნდები.
|