რა პატარაა ეს ოთახი ჩემთვის. ვეკვრი კედელს, რომ წინ დიდი სივრცე შევიგრძნო. "წავიდეთ ტყეში სახეტიალოდ" - საოცრად მიმზიდველი მეჩვენა ეს ფრაზა, მწვანე წიგნში ამოკითხული. მიყვარს ტყე. წასვლაც აუცილებელია. უნდა წახვიდე, მოშორდე შენს თავდაპირველ სამყოფელს. უნდა ეძებო თავი შენი სხვაგან.

წამოდით, წამომყევით ტყეში. იქ ყოველი ხე შენი მეგობარია. შეგიძლია აეკრა, ჩაეხუტო მათ. შეგიძლია გაიქცე, დალეწო ხმელი ტოტები, გაქექო ფოთლები, აკოცო მიწას, მერე გულაღმა დაწვე მასზე, უყურო ცისკენ ამართულ ხეებს, მზერა ააყოლო მათ, აჰყვე ზევით და არავინ გეტყვის "გაჩერდი".


წევხარ ფანჯრის რაფაზე, უყურებ მთვარეს, ვარსკვლავებს შორის ჩაჭეჭყილს. უსმენ ქარს და ნატრობ, რა იქნება ეს ადგილი ცოტა უფრო ფართო იყოს, უკეთ მოვეწყობოდიო. აქა-იქ კი ღამისეული გამვლელები მიყვებიან ფეხებს...

უცებ კარს აღებენ და შემოდიან.
იძულებული ხდები ჩამოხვიდე.
სინათლეს გჩრიან თვალებში, რომელიც გაწვება სისხლივით, სიბნელეს ნაჩვევს.
რაღაცას გეუბნებიან. მგონი: დაიძინეო.
ფანჯარა ღიაა. შენ დგახარ მასთან.
ფანჯარა დახურეს. შენ დაწექი.
სული გეხუთება. შუქს გიქრობენ და მიდიან.
უნდა დაიძინო. რატომ დაღამდა?
ხმამაღლა ლაპარაკობ, ბოდავ.
ნეტავ, მალე მაინც ჩაგეძინოს...


ზარის ხმა გაისმა ბნელ სახლში. დაბრუნდა მთვრალი.
ვეწვიოთ სუფრას, სადაც გამოთვრა.
სადღეგრძელო პირველი: მშვიდობას გაუმარჯოს.
მომწონს თქვენი პაციფიზმი, მაგრამ რად გინდათ მშვიდობა, ისედაც მოწყენილობით კვდებით. გასიებულხართ და საკუთარი ცოლები აღარ გაძლევენ. მშვიდობა თორემ, თქვენც ეხლა გუშინ მოიგეთ ომი. მშვიდობის უფლება აქვს იმას, ვინც რაიმეს აკეთებს მისთვის.
თქვენ არ აფასებთ მშვიდობას...

სადღეგრძელო მეშვიდე: ისინი უკვე გადიდნენ. ყველამ ჯიბეებიდან დაიწყო ამოლაგება კუბოების და მაგიდაზე დაწყობა. მერე დალიეს: წასულების. ვიღაცამ დაიყვირა, გაჩერება არ შეიძლებაო, დაუძახეს ბავშვებს, შემოსვეს კუბოებზე და მაგიდიდან ჩაასრიალეს. თან სვამდნენ: ბავშვებს გაუმარჯოსო.

სადღეგრძელო ორმოცდამეჩვიდმეტე: სიყვარულს გაუმარჯ...
მთვრალი შემოვიდა და დავარდა.
მე გადავაბიჯე მას და სახლიდან გავედი...


დროის დაკარგვა მომესურვა. აზრები გამეფლანგა თავში. ხმა ამოფოფხდა ყელში, დაჭრილი ჯარისკაცივით.
- წავედი!

გავედი ქუჩაში. შემხვდა პატარა ეშმაკი, საცოდავი თვალებით შემომხედა და გამიღიმა. დაბალი იყო და წითელი.

- მეცოდებიო. - მითხრა.
- მეც-თქო. - ვუპასუხე და გზა განვაგრძე.

ის გაიქცა, ქალს დაეჯახა და წააქცია.
ქალს მივუახლოვდი. უგონოდ ეგდო.
მანქანებმა გამინათეს ტვინი, წამოვხტი და გავვარდი.
ამედევნენ ლურჯ ტანსაცმლიანები.
ხმა გაიძულებს გაიქცე. გიყურებენ, მოგდევენ, გეძახიან, გესვრიან...
ტყვიებისგან წარმოქმნილი ნიავი თმას გიჩეჩეჩავს.
დევნა შეწყვიტეს. მივიხედე. ქალი ფეხზე იდგა და ჩემზე იცინოდა, რომ მე გავურბოდი კანონს...


უამრავი აზრი დავფქვი თავში...
ნუთუ ჩემი თავი წისქვილია?
არა. როდის იყო წისქვილს თმები ჰქონდა?!
თან ჩემი აზრებიც არაა მსგავსი ფქვილის.
ჩემი აზრები გახელებაა, სურვილი წასვლის, პროტესტი...
უამრავი კითხვა მაქვს.
საკუთარი პერსონა არ მომწონს.
ხანდახან კი ძალიან მიყვარს.
მე ყოველთვის ყველა მიყვარდა.
მარტოსული ვარ. ვეძებ ადამიანებს.
თუმცა მათ ჩემი არ ესმით.
მომწონს სიბნელე, მაგრამ ვისწრაფვი სინათლისაკენ...

როდესაც ლოყა შეეხო ლოყას
ტუჩის კუთხეში ჩაკვდა ალერსი
იმ პირველ კოცნას ცრემლი ჩამოყვა
ცრემლი ყველაზე უძვირფასესი

ახლა მე შენი წარსული მქვია
ეხო ლოყას არ დაბრუნდდები თუნდაც ვკვდებოდე
როდის ყოფილა ნასროლი ტყვია
კვლავ თოფის ლულას უბრუნდებოდეს?!

მე არ მიზიდავს ეგ სილამაზე,
მე არ მიზიდავს მაგ თვალის ფერი...
მე მხოლოდ ერთი მიზიდავს
ეს სიყვარული მიზიდავს შენში!
შენსკენ მომათრევს ასე ეულად,
შენზე მაბოდებს გადარეულად!
ამ სიყვარულმა დამაწყებინა ლექსების წერა..
წერა მინდება-ხელი მიხმება ,
ტვინი მეფსობა,თვალს მიბნელდება..
დაე მექყება ოცნება შენზე
მინდა სიტყვა ვთქვა,მაგრამ ვერ ვამბობ..
სიტყვას მოჰყვება შენი სახელი...
მინდა დავწერო,მაგრამ ვერა ვწერ,
თვალთ მიბნელდება და მელანდება,
ტირილი მინდა ,მაგრამ ვერ ვტირი
თვალის გუგაზე მაშრება ცრემლი..
თვალი, რომელიც შენს ნახვა ელის
ასე ეულად გადარეული...
მე არ მიზიდავს ეგ სილამაზე,,
მე არ მიზიდავს მაგ თვალის ფერი
მე მხოლოდ ერთი იზიდავს
და ეს ერთია-ეს სიყვარული!.

მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.
გამარჯვებული, გალაღებული
მიყვარხარ კიდევ!

დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!

ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?
ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?
მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,
გულში - სიყვარულს.

და თუ ხანდახან ფშატის ხესავით
ვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -
გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავი
ვერ შეველევი.

დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!

ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ!
მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა..
მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ
და გადაწყვეტის საკითხი დადგა..
დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი..
მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი..
დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი..
წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი..
მთელი ამ დროის განმავლობაში
მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები..
"ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??"
თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით..
თვალები ცრემლით მევსება ნელა..
მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ?
მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა..
დამიბრუნდები მე ამის მჯერა

მითხარი, რომ სულში ყველა ჩირაღდანი ერთად გადაიწვა,
რომ წვიმიან ღამეს ის ლამაზი ქალი შენ მკლავებზე იწვა.
მითხარი, რომ მოკვდა ყველა იმედი და ყველა დაპირება,
ნუ გაშინებს ჩემი სევდიანი სახე, უხმო ატირება.
მითხარი, რომ ბაღში აღარ დაკრეფ ჩემთვის იასამნის რტოებს,
გიძნელდება თქმა და ვიცი მაინც მალე მიმატოვებ.
მითხარი და წადი დამიტოვე სულში უსაშველო ბინდი.
სხვების დასანახად მე ვიქნები ისევ ამაყი და მშვიდი,
მხოლოდ სულში ჩამიჭკნება აკაციის თეთრი შადრევნები,
შენზე ოცნებას და შენით გატაცებას აღარ დავჯერდები,
წავალ ჩემთვის მარტო და დამრჩება სულში უსაშველო დარდი,
როგორ შემეშალე, ჩემს ერთადერთ იმედს რა საოცრად გავდი

მინდა ავიღო კალამი და რამე დავწერო,
მაგრამ ხელი მიკანკალებს.სიტყვები არ მყოფნის
,რომ ჩემი ტკივილი გადმოვცე.
თეთრი ქაღალდის მაგიერ შენს სახეს ვხედავ და ტირილი მინდება...
"ტირილი კარგიაო!",მაგრამ მე არ ვიტირებ,
რადგან ვიცი,რომ შენ არ ტირი...მე ვიქნები ბედნიერი,
რადგან ვიცი,რომ შენ ბედნიერი ხარ...
მეყვარები,თუმცა ვიცი ,რომ არ გიყვარვარ..
.გავთხოვდები,რადგან ვიცი,რომ ცოლს მოიყვან...
რომ შეგხვდები,გაგიღიმებ,რადგან ვიცი,რომ ჩუმად ისევ გამიხსენებ...
კვლავ რომ იტყვი:"მიყვარხარ!" გავიცინებ...და მიხვდები,რომ...დაგივიწყე....

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით
თავთან დავიდებ ფურცელს და კალამს
რომ ჩავფიქრდები სულ ერთი წამიტ
სხვა საფიქრელი შენს მეტი რა მაქ
თითქოს იახტით შევდივარ ზღვაში
და შუა ზგვაში ჩავუშვებ ღუზას
რაღაც აზრები მომივლის თავში
რომელსაც ქვია ლექსების მუზა
მეკითხებიან ვისზე ცერ ლექსებს
ვის მიუძღვენი ლექსების გუდა
მე სიყვარულის დავიცავ წესებს
რომ საიდუმლოს შენახვა უნდა
მე რასაც ვფიქრობ ლექსად გადმოგცემ
გულუბრყვილობა მხოლოდ ლექსშია
და იმის საბაბს ერთხელ არ მოგცემ
იფიქრო ის რომ მე ვარ მესია
ეს ყველაფერი თავისით მოდის
თვიტონ არ ვიცი ან სად ან როდის
კალამი ხაზებს ტვიტონ მიჰყვება
და ამ სიმართლეს ლექსად გიყვება

შენ არ გეგონოს ამას ვიგონებ
ვიცი რომ ეს გავს მხოლოდ სტრიქონებს
მაგრამ იცოდე ეს ის ლანდია
რასაც ვფიქრობ და რაც მაბადია
ვერ გეტყვი ამდენს პირადად ვიცი
გამბედაობა არ მყოფნის თითქოს
აქვე მინდა რომ დაგიდო ფიცი
რომ არ მოგაკლებ ალერსს და სითბოს
არ ვიცი ამდენს რა მაწერინებს
თითქოს ვუგზავნი ვინმეს წერილებს
კალამს ატოკებს გრძნობა ფარული
რომელსაც ქვია ბრმა სიყვარული

რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს
და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს,
არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს
და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს...

რომ არ მიყვარდე არ დავლევდი ღვინოსაც ეშხით,
არ შევხედავდი შემოდგომას სევდიან მზერით,
არ ვინატრებდი ბაღში ყოფნას,მხოლოდ შენს გვერდით
და მოლოდინში არ დავღლიდი ოცნებას შენით...


რომ არ მიყვარდე არ ჩავრევდი სიტყვებში ცრემლებს,
არ დავხატავდი ატირებულ გრძნობათა ფრესკებს,
არ ავუგებდი ტრფობის ტაძარს ჭეშმარიტ კედლებს,
არ ვიპოვიდი ცაზე ვარსკვლავს, უმანკოს შენებრს...

რომ არ მიყვარდე არ განდობდი ამ გრძნობას მართალს,
არ ვილოცებდი შენზე დიდხანს ღვთისმშობლის ხატთან,
არ ვინებებდი მთელი ღამე საუბარს ლანდთან,
არ მოვიდოდი უსუსური შენს გულის კართან...

შორს წავიდოდი ქარის ხმებით წითელ დილამდე
უცნობ ყვავილებს ვაუწყებდი ნაცნობ მირაჟებს
დაგშორდებოდი სიყვარულის პირველ სიზმრამდე
რომ არ მიყვარდე, ჩემო კარგო რომ არ მიყვარდე...

მიყვარხარ! გეტყვი, თუმცა უკვე ბევრჯერ მიცდია;
სანამ ეს გრძნობა არ მოაღწევს შენამდის კარგო,
და იმავ გრძნობით მიპასუხებ რაც განმიცდია;
ჩემო ლამაზო, ჩემო კარგო და მშვენიერო.

შენი მშვენება: წმინდა გული, კეთილი გული,
შენი ტკბილი ხმა, მოძრაობა და სრული ტანი;
არის სამოთხის ანგელოზის მონაპოვარი
და აქ მიწაზედ მისგანა გაქვს შენ ნათხოვარი.

ნუ აიმაღლებ თავს მშვენებით და სილამაზით,
რადგან ყოველი მიწიერი წარმავალია.
ეძიე შენი საოცნებო სიყვარულია;
მე თუ ვიქნები? ეს ჩემთვისაც სასურველია.

ვიცი და გეტყვი მე სიმართლეს არ დაგიმალავ,
რომ ეს სიტყვები თავისთავად შობს სიყვარულსა;
მიცნობ თუ არა, აბა ეგ რა საკითხავია,
თუმცა მიცნობდე და გიყვარდე უკეთესია.

დაირხევა საამურად ხის ტოტები მწვანე,
არემარეს დახედავენ, როგორც მიწას მთვარე
და მათ ჩრდილში ჩვენ ვისხდებით სიყვარულით სავსნე
და ამ ხეთა შრიალისას დაგიკოცნი სახეს.

მე ვერ გავუძლებ უშენობით მოტანილ დარდებს
და მივეცემი აბობოქრებულ ფიქრების ტალღებს.
შენთვის დავკრეფდი ტრიალ მინდორზე მე ველურ ვარდებს
და… სიგიჟესაც ჩავიდენდი გვერდით რომ მყავდე.
და ჩემს სიგიჟეს მივაწერდი თაფლისფერ თვალებს,
ხშირად მდუმარეს,დაფიქრებულს,სულ რომ მაწვალებს.
თაფლისფერ სითბოს,დაუცხრომელ ვნებას და ალერსს
მე წაგართმევ და... შენ გააღებ უმზეო თვალებს.
გააღებ თვალებს… დაიწყებ ძებნას,
გსურს რომ იპოვო ის ძველი მზერა….
შენ ვერ გაუძლებ უჩემობით მოტანილ დარდებს
და… სიგიჟესაც ჩაიდენდი გვერდით რომ გყავდე!