|
ნანუკა: ვაიმე მააროო გული მიჩქარდება დაო :S
კატეგორია: ისტორიები |
ნანახია: 908 |
თარიღი: 31.10.2011
|
|
|
14 წლის წინ პაციენტს გამოვუწერე საანესთეზიო საშუალება საშვილოსნოსგარეთა ორსულობის საწინააღმდეგოდ. ჩანასახი 2 თვეზე მეტის იყო. პლანცეტა ხელში ავიღე და დავინახე ყველაზე პატარა ადამიანური სხეული, როგორსაც ოდესმე შეხებია ადამიანი
|
|
წვიმიანი დღე იყო,მე სახლში მოვდიოდი,ირგვლივ არავინ იყო,გავილუმპე და სიცივისგან გალურჯებული ვკანკალებდი,ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი.წავიქეცი.მუხლები გადავიტყავე,ბოლოს როგორც იქნა ეზომდე მივაღწიე.ეზოში ლევანის გარდა არავინ ჩანდა,იგი იჯდა ღია ცის ქვეშ და თითქოს ვერც გრძნობდა როგორ სველდებოდა.სველი თმა მის თაფლისფერ,ნაღვლიან თვალებს ეალერსებოდა,იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.კარგა ხანს ვიდექი და ვუყურებდი იმ ლამაზ პიროვნებას,რომელიც მე ზალიან მიყვარდა.
დავიწყებ თავიდან,ლევანი ჩემი მეზობლის-დათოს ძმაკაცი იყო,ჩვენს ეზოში ხშირად მოდიოდა.ერთმანეთი შეგვიყვარდა,უბედნიერესი წყვილი ვიყავით,მაგრამ დათოს თურმე მე ვყვარებივარ და ტყუილებით ისე მოახერხა რომ ერთმანეთს დაგვაშორა.ჩემებს თავს აწონებდა,ლევანზე კი თქვა ციხეშია,ქურდობაზე დაიჭირესო.სახლში ამიკრძალეს მისი სახელის ხსენებაც კი.
გავიდა დრო...ძალიან ვნერვიულობდი.ასეთ გაურკვევლობაში ყოფნა აღარ შემეძლო.ერთ დღეს ლევანმა დამირეკა,მომიკიტხა:როგორ ხარ?ჩემი წერილი ტუ წაიკითხეო...
|
|
მოსიყვარულე ადამიანი იყო არაფერს არ მაკლებდა,სულ ერთად ვიყავით,მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის.
მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე.
რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჯა და წავედით.
მშვენიერ დროს ვატარებდით,მაგრამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა,რომ აივანზე გავსულიყავით სალაპარაკო მაქვსო.
სახეზე ფერი არედო მივხვდი, რომ რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა,მაგრამ ასეთ საშინელბას არ მოველოდი.
-სოფო იცი, მეეე...
...მე საქართველოდან მივდივარ.
-რატომ?
-მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.
...სოფო მე აღარ დავბრუნდები! უნდა დავშორდეთ.
|
|
-აუუ დეე ნახე აბა მგონი სავარცხელი მრჩებაა
-არა ლიკა ვნახეე ...დეევს
-კბილის პასტა?
-ყველაფერი ჩავდეე
-ხო კაი გენდობიი არაფერი დამრჩეეს......
ტელე მირეკაავს
-ლიკ.გაემზადეე რაა არ მალოდინოო ნახევარ საათში გამოგივლიი
-ხო კაი კაი მარიი
მარი მოვიდაა .... წავედიით...ავტობუსი მალე მოვიდაა....სია ამოიკითხეეს ყველანი ვიყავიით და დავადექიით გზაას რომელსააც ბანაკში მივყავდიით....მარტო დავჯექიი ფანჯარასთაან...მუსიკაას ვუსმეენდიი...უცბად მივხვდი რო ვიღაღაც გაშტერებული მიყურებდაა..მივიხედეე დაა ვიღააც უცხოო ბიჭი იყოო...აშკარაად ესეც ბ ანაკში მოდიის...რატო მიყურებს ესეე?არადა კაი ტიპიაა....გავიფიქრეე....მთელი გზაა ასე მიყურებდაა..ჩავედიით...დავბარგდიიით...
-ბავშვებოოო,ჭამიის დროააა..გაემზადეეთ..არავინ დააგვიანოოს
მაგიდას მივუსხედიით..მაგრად გვშიოდაა....დაღამდაა...ცეცხლი აანთეეს...მე ხის ქვეშ ვიჯექიი მარტოო..რატომღააც მოწყენილი ვიყავიი ჩეემ ფიქრებში როცა ვიღაცაა მომიახლოვდააა...
-გამარჯობაა
-სალამიი
-როგორ ხარ?რატო ხარ მოწყენილიი
-კარგად ვაარ..
-რა გქვიაა?
-ლიკა ..შეენ?
-თოკოო...
|
|
საღამოოც მოვიდაა...ხესთაან მივედიი...თოკო უკვეე იიქ იყოო..გიტარა ეჭირაა... როცა დამინახაა ადგაა..... გადამკოცნაა
-ლიიკ..ცხოვრეებ ისეთი ლამაზი ხარ რამის ჩაგყლაპოო
-ჩემი თოკოო...მაგრად მიყვარხარ ცხოვრე....
დავსხედიით..ვლაპარაკობდიით..ცას ვუყურებდიით
-ლიიკ აიი იის ვარსკვლავი ხაარ ყველაზე ძაან რო ანათეებს
-მიყვარხაარ ! ცხოვრებაზე მეტაად
მე მის მხარზე თავიი მედოო..თოკომ სიმღერა დაიწყოო (ცაში ახედეე)თავი დამადეე მომეციი ფიციი როომ გეყვარები ამ ცხოვრებაში პატარა მუდაამ ! ასე ვიყავიით როცაა თოკოოს მხარზეე დამეძინაა..ცოტა ხანში გამომეღვიძაა და თოკოს ვეჭირეე ხელშიი
-აუ თოოკ დამსვი ჰა რა პონტიაა
-კაი რა ცხოვრეეე..მიგიყვაან
-ჰო კაიი
კარავშიი მიმიყვანააა..გადამკოცნაა და წამოვიდაა...
-ძილინებისაა ცხოვრებ
-ტკბილი ძილიი თოოკ !
|
|
-აუუ თოოკ გაახილე თვალები და ტირილი დავიწყეე..მასთაან ახლოოს ვიყავიი...ვცდილობდიი გამომეფხიზლებინაა....ყოყაზე მოვეფერეე..უცბაად ხელი დამიჭირაა..წამოიწიაა დაა მაკოცაა..
-სულელოო როგორ შემაშინეე მე მეგონა ცუდაად იყავიი
-ხოო ვიციი რა მაგრად ტიროოდიი
-არ მეცინებაა
-ჰო კაი რა იყოო რეაქცია მაინტერესებდაა
-მერე?
-რა მერე?
-მოგეწონა თუ არაა?
-მომეწონაა
-ეგოისტო
-გმადლოობ
-აფერიტოო
-უღრმესი მადლობაა
-რა დამპალი ხარ მაგრამ მაინც მიყვარხაარ!
-მეეც ძააან მიყვარხაარ ჩემო ცხოვრებაა !
-არ წავიდეეთ?
|
|
ერთხელ კაი ბიჭებში ვიჯექი. მე თვითონ ვერა ვარ კაი ბიჭი, მაგრამ ასე მოხდა, რომ ვიჯექი. მე ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ, ანუ პატიოსანი ბიჭი, ამიტომ, შესაძლებელია, რომ ერთიორჯერ, კაი ბიჭებთანაც მოვხვდე ხოლმე.
ისე, რო ვთქვათ, მე კი არ მოვხვდი იმათთან, ისინი მოხდვდნენ ჩემთან. ერთმა კაი ბიჭმა მოკითხვის ამბავში შემომიარა და თანაც ორი კაი ბიჭი ახლდა. იმ ორს არ ვიცნობდი, ეს კი ჩემი ძველი ნაცნობი იყო, თუმცა ნაცნობი არც ეთქმის. ნაცნობი კი არა, ბევრი დრო გაგვიტარებია ერთად ბავშვობაში.
სააგარაკო დრო იყო და აგარაკზე ვიყავით, ჰოდა კაი ბიჭებმაც იქ შემოიარეს. გაღმელი კაი ბიჭები იყვნენ, აქედანვე რომ იცოდეთ და არ იფიქროთ, რომ ფართე საზოგადოებისთვის ნაცნობი კაი ბიჭები იყვნენ.
თან საზამთრო და რამდენიმე ბოთლი არაყიც ესაგზლათ, რათა მოკითხვა- წამუსაიფება უკეთ გამოსულიყო და აივანზე დავსხედით.
როგორც წესია, ძირითადად მე და ჩემი მეგობარი კაი ბიჭი ვლაპარაკობდით, ის ორი ახლადგაცნობილი კაი ბიჭი კიდევ ჩუმად იყო და და ჩემს მეგობარს ეთანხმებოდა ხოლმე.
|
|
ქუსლებიდან შემომიძვრა სხეულში ვიღაც. სტუმარმა მიიარ-მოიარა ახალი ბინა და სადღაც ფილტვებთან შეისვენა. მეცხრედ რომ შეფართხალდა გული, ისიც დაიძრა. ჯერ ტვინს, შემდეგ სისხლს და ბოლოს გულს მიადგა, მისი ფეთქვა დროებით შეასვენა.
საავადმყოფოს პალატაში სამედიცინო აპარატის წკრიალმა გამომაღვიძა. ჩემი სხეულიდან გამომავალ რეზინის თეთრ მილებში, სისხლის ბურთულები მიგორავდნენ. მათ მითხრეს - ცოცხალი ხარო!
სიცხისგან სისხლი დუღდა. ამას ჩემ სხეულზე დაგროვილი ოფლის წვეთები ემატებოდა და აი, გასკდა თავი. რაღაც მიშველეთ! - ვიყვირე მე და შემდეგ ექიმის ცივი ხელები მახსოვს, ვენაში ჩადგმულ კათეტერს რომ ასწორებდნენ.
დილით ლაილამ გაიღვიძა პირველმა. თეთრია ოთახი, თეთრია ჭერი და თეთრია ზეწარი, რომელიც მაფარია.
პალატის კართან დავინახე დედაჩემის სევდიანი თვალები. თავით კედელს მიყრდნობილი დედა მე მიყურებდა... დედა არა, მისი მღვრიე თვალები მიყურებდნენ. დედა არასდროს ტირის, ალბათ მართლა ცუდად ვარ. - ვუთხარი ჩემს თავს. ექიმმა ნება დართო და დედა პალატაში შემოვიდა.
-დე, რა მჭირს?
|
|
დილის შვიდი საათი. მაღვიძარა ჯიუტად ცდილობს სიმშვიდის დარღვევას ,,გაიღვიძე გამოფხიზლდი”. მიძინებული გონება ძლივს ახერხებს აზროვნებას მაგრამ მხოლდ ორი წუთით. ხელები ინსტიქტურად იწყებენ მოძრაობას თიშავენ რეალური და არა რეალური სამყაროს მიჯნაზე მოწიკწიკე საათს და გონება ისევ არარსებულ სამყაროს ისევ სიზმრებს უბრუნდება. ეთიშები მწარე რეალობას და იწყებ ბოდიალს უსასრულობაში. გადის მთელი დღე მთელი თვე, არაფერი იცვლება ამ სიარულში მაგრამ მინც არ ფიქრობ სიზმრების სამყაროდან გამოსვლას. სინამდვილეში კი საათი დღეებისა და თვეების ნაცვლად მხოლოდ რამოდენიმე წუთს ითვლის. 1; 2; 3...10 და უცბად ჩაგესმის ხმა:
_ ადექი დაგაგვიანდება.
ოხ, მშობლები! ისინი ყოველთვის ზრუნავენ ჩვენზე მაგრამ არ ვაძლევთ მათ უფლებას ჩვენს გულში ჩაიხედონ ამიტომ ხშირად ვერ ხვდებიან რა გვაწუხებს, რა გვტკივა ან რა გვიხარია. რა ადვილია?! გაიღვიძე და გადმოაბიჯე სამყაროში სადაც ვერ პოულობ პასუხს ვერცერთ შეკითხვაზე. სადაც არ არის ჭეშმარიტი მეგობრობა და სიყვარული. და მაინც დგები იმ იმედით რომ იპოვი ამ ყველაფერს.
უბრალოდ დაელოდე და ის თავისით მოვა.
ვდგები იმედით სავსე და ღმერთს ვთხოვ რომ მშვიდი და ლამაზი დღე მქონდეს.
გაიცანით ერთმანეთი...... ყველაფერი ნაცნობია, ხელის ჩამორთმევა, ინტერესით აღსავსე თვალებით სუბიექტის რენდგენზე გატარება, ეფექტისთვის ოდნავ გაღიმება ზრდილობისთვის ნათქვამი გაცვეთილი ფრაზები: ,,სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა”, და ნაცნობობაც შედგა. მაგრამ ის სხვებს არ ჰგავს.
აი ესეც ლამაზი დღის დასაწყისი. აკვირდები ამ ადამიანს და ხვდები რომ ის.... იწყებ ოცნებას და ცდილობ აღარ გაიქცე ამ სამყაროდან, ბედნიერი ხარ, არ გინდა დაიძინო და ოცნების წამები სიზმარში გაცვალო. გადის დღეები და გრძნობ როგორ ლამაზდება შენი ცხოვრება.
_მაჩუქებ ამ საღამოს?
|
|
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...
|
|
შუაღამე იყო. პატარა სანთელი ბჟუტავდა ჩემი ოთახის მაგიდაზე. უაზროდ ეყარა
ტანსაცმელი სავარძელში... მე კი ლოგინზე ვიწექი და ვგრძნობდი, როგორ
მიზიდავდა რაღაც ძალა მაგიდისკენ...
ნელა ავდექი ლოგინიდან, შიშველი
ფეხებით მივედი მაგიდასთან და პირველი რაც თვალში მეცა, ეს იყო მისი
სურათი. უეცრად საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ისეთი, როგორიც არასოდეს
მიგრძვნია, მაგრამ ამ მონატრებას უიმედობის დაღი აჩნდა...
თვალი
მოვაცილე სურათს და მაგიდას გადავხედე; აქაც ყველაფერი მის თავს
მახსენებდა: მისი ნაჩუქარი საფერფლე, რომელიც სავსე იყო სიგარეტის
ნამწვავებით; მისივე ხელით აცმული მძივი; მისი წერილი და...მაგრამ რაღაც
არ იყო ამ ნივთებთან კავშირში... ეს იყო პატარა სამართებელი, რომელიც ამ
სარამოს ფურცლების დასაჭრელად გამოვიყენე. უეცრად რაღაც აზრმა გამიელვა,
მაგრამ სწრაფად უარვყავი...
ოთახიდან გამოვედი და აბაზანისკენ
გავეშურე, სიბნელეში რაღაცას დავეჯახე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
სახეზე წყალი შევისხი და ოთახში დავბრუნდი... მაგიდასთან მივედი და
დავჯექი. ჯერ სურათს შევხედე, მერე სამართებელს. რაღაც მსგავსებას
ვეძებდი. გამეღიმა, როცა აღმოვაჩინე, რომ მისი კაბა სამართებლის ტარივით
შავი იყო, ხოლო მაისური სამართებლის პირივით ნაცრისფერი... გამოხედვაც
სამართებელივით მისერავდა გულს...
|
|