20:37 ადრიან დილით ოქროსფერი სხვივები მზისა | |
ვარდს, რომელზედაც მარგალიტად ბრჭყვიალებს ნამი, ვერ უალერსებს, ვერ ჰკოცნის ისე, ვით შენი მზერა ლოყებს ჩემსას დაცვარულს ღამით... ვერცხლი მთვარისა ვერ ჩაატანს სიღრმეში ტბათა, ვერ გაანათებს წიაღს წყლისას, იმგვარი კდემით, ვით შენი სახე ანთებული ელვარე ხატად, სახე, რომელსაც ირეკლავენ ცრემლები ჩემი. ხარ ყველა ცრემლში მე თვალთაგან რომელიც მწყდება... თითო ეტლია დადენილი ცრემლი ყოველი, ყველაში ზიხარ და სეირნობ შუქთა მთოველი და ჩემს ცრემლებში მოსჩანს შენი ზეიმი, შვება... ნუ შემიყვარებ, სულ მატირე, ვეღარას მარგებ, ჩემი ცრემლების დაიტოვე კამკამა სარკე. მეფეთა მეფევ, რა საოცარს ატარებ ჯადოს, მოკვდავის ენამ შენი ქება ამაოდ სცადოს | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |