18:02 სიყვარული | |
რა ვუყოთ,
მოხდა, ბედმა გარგუნა, ორი წლით ლესო ფიცრის ბალიში; ხარ დამწყვდეული,როგორც თაგუნა, მაგრამ შენ შენსას მაინც არ იშლი. წამოგიქროლებს ჟინი ხანდახან- გაამზეურო გული მტკივანი... შენ რომ მანდა ხარ, შენ რომ მანდა ხარ, მე აქ ფიქრების ვარ პატიმარი,- ჩემი ოცნების, ჩუმი ფიქრების, თან დამაქვს ყველგან ჩემი საკანი, აბორგებული ხან განქიქებით, ხან მონღოლური ურდოს ქაქნით. მონა ვარ ყველა მათი ბრძანების, მზად ვარ, დღედაღამ მათთვის ვირბინო; ვმორჩილებ შიშით და მოკრძალებით, ხვალ ან ზეგ რომ არ გამაციმბირონ. დღეს უცოდველი აბა ვინ არი, კლანჭი აცვდებათ ყორნებს ფრთაშავებს. მაგრამ რატომ მაქვს გული მტკივანი, ვერ გამიგია რა დავაშავე. მეც მენატრება შევკრა ირაო, წინაველს დაგსვა მაგ კუშტ სახლიდან... თუ არ მეყოფა ფული, გირაოდ დაუბეჭდავ ლექსს მივცემ დახლიდარს. მოვძებნი დაცლილს,მიგდებულს უბრად ტიკჭორას,განთქმულს ატაბაბადან; შიგ ფიქრებს ჩავსვამ,ყელს მოვუკუპრავ, მერე მდინარის ტალღებს გავატან. არ მოვიხსენებ მაინც სიავით, დე მათი შემწე იყოს უფალი... ოღონდ მე,როგორც ცეტი ნიავი, ვიყო ლაღი და ტავისუფალი. ორი წლით?..- კია ძნელი უდავოდ, მაგრამ ამაზე არც ღირს ჯიჯღინი... ეს მე ვიკითხო,მე,სამუდამო ფიქრთა ტყვეობა რომ მაქვს მისჯილი. | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |