ჩემი სულის ცრემლებია
შენ რომ გაწვიმს და გასველებს,
მწუხარება და ტკივილი,
მოგონება არ მასვენებს.
უშენობა ისე მტანჯავს,
ისე მართმევს ფიქრი ძალებს,
ვერ ვიცოცხლებ, თუ ვერ გნახავ,
დარდსაც ვეღარ შევიფარებ...
...მაგრამ სადღაც, ღრმად, ღრმად, გულში
მაინც იმედს დავატარებ,
მაინც მჯერა, ჩამქრალ სულში
შენ ამინთებ ვნების სანთელს.
და იმედის ცეცხლის ალი
მთელს სხეულზე მკიდება,
ვიცი, ვიცი, ჩემო კარგო,
არაფერი მეორდება.
მაგრამ მაინც, მაინც მჯერა,
ვერაფერი დაგვაშორებს,
'ჩვენ ვიქნებით მუდამ ერთად',
მუდამ ამას ვიმეორებ.
|