მე იმ დღეს ვნატრობ,ჩვენ რომ ვიქნებით.
რომ ვიქნებით და რომ არ გავქრებით.
რომ გავიხარებთ განძის მიგნებით,
კორდებს რომ მოვფენთ ჩვენი აკვნებით. მე იმ დღეს ვნატრობ, ავდრების ბღავილს,
ამ ქვეყანაზე, ქართვლისთვის გამწყრალს,
რომ ჩავაწყნარებთ და ქართულ ყვავილს
რომ გავახარებთ გამზრალს და გამჭკნარს.
და მიწის ბურთზე მსაჯულის მკაცრის,
და მიუდგომლის ენით რომ ითქმის.
დახე..!რას შვება ქართველი კაცი.
ეს აქამომდე უცნობი თითქმის!.
იქნება ასე..!იტყვიან, მენდე.
ესრეთ ვერ ივლის ყირმისით ჩალხი.
სად ჭურში, იჯდა სად იყო დღემდა
ეს მშვენიერი,მამაცი ხალხი?!
მე იმ დღეს ვნატრობ!...ჩვენს ათას სტრიქონს
დაე,ცხოვრებაც ჩვენში დამშვენდეს
წყეულიმც იყოს,წყეულიმც იყოს,
ვინცცარიელა ნატვრას დასჯერდეს!!!