წვიმიანი დღე იყო,მე სახლში მოვდიოდი,ირგვლივ არავინ იყო,გავილუმპე და სიცივისგან გალურჯებული ვკანკალებდი,ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი.წავიქეცი.მუხლები გადავიტყავე,ბოლოს როგორც იქნა ეზომდე მივაღწიე.ეზოში ლევანის გარდა არავინ ჩანდა,იგი იჯდა ღია ცის ქვეშ და თითქოს ვერც გრძნობდა როგორ სველდებოდა.სველი თმა მის თაფლისფერ,ნაღვლიან თვალებს ეალერსებოდა,იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.კარგა ხანს ვიდექი და ვუყურებდი იმ ლამაზ პიროვნებას,რომელიც მე ზალიან მიყვარდა.
დავიწყებ თავიდან,ლევანი ჩემი მეზობლის-დათოს ძმაკაცი იყო,ჩვენს ეზოში ხშირად მოდიოდა.ერთმანეთი შეგვიყვარდა,უბედნიერესი წყვილი ვიყავით,მაგრამ დათოს თურმე მე ვყვარებივარ და ტყუილებით ისე მოახერხა რომ ერთმანეთს დაგვაშორა.ჩემებს თავს აწონებდა,ლევანზე კი თქვა ციხეშია,ქურდობაზე დაიჭირესო.სახლში ამიკრძალეს მისი სახელის ხსენებაც კი.
გავიდა დრო...ძალიან ვნერვიულობდი.ასეთ გაურკვევლობაში ყოფნა აღარ შემეძლო.ერთ დღეს ლევანმა დამირეკა,მომიკიტხა:როგორ ხარ?ჩემი წერილი ტუ წაიკითხეო...

მოსიყვარულე ადამიანი იყო არაფერს არ მაკლებდა,სულ ერთად ვიყავით,მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის.
მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე.
რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჯა და წავედით.
მშვენიერ დროს ვატარებდით,მაგრამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა,რომ აივანზე გავსულიყავით სალაპარაკო მაქვსო.
სახეზე ფერი არედო მივხვდი, რომ რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა,მაგრამ ასეთ საშინელბას არ მოველოდი.
-სოფო იცი, მეეე...
...მე საქართველოდან მივდივარ.
-რატომ?
-მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.
...სოფო მე აღარ დავბრუნდები! უნდა დავშორდეთ.

-აუუ დეე ნახე აბა მგონი სავარცხელი მრჩებაა
-არა ლიკა ვნახეე ...დეევს
-კბილის პასტა?
-ყველაფერი ჩავდეე
-ხო კაი გენდობიი არაფერი დამრჩეეს......
ტელე მირეკაავს
-ლიკ.გაემზადეე რაა არ მალოდინოო ნახევარ საათში გამოგივლიი
-ხო კაი კაი მარიი
მარი მოვიდაა .... წავედიით...ავტობუსი მალე მოვიდაა....სია ამოიკითხეეს ყველანი ვიყავიით და დავადექიით გზაას რომელსააც ბანაკში მივყავდიით....მარტო დავჯექიი ფანჯარასთაან...მუსიკაას ვუსმეენდიი...უცბად მივხვდი რო ვიღაღაც გაშტერებული მიყურებდაა..მივიხედეე დაა ვიღააც უცხოო ბიჭი იყოო...აშკარაად ესეც ბ ანაკში მოდიის...რატო მიყურებს ესეე?არადა კაი ტიპიაა....გავიფიქრეე....მთელი გზაა ასე მიყურებდაა..ჩავედიით...დავბარგდიიით...
-ბავშვებოოო,ჭამიის დროააა..გაემზადეეთ..არავინ დააგვიანოოს
მაგიდას მივუსხედიით..მაგრად გვშიოდაა....დაღამდაა...ცეცხლი აანთეეს...მე ხის ქვეშ ვიჯექიი მარტოო..რატომღააც მოწყენილი ვიყავიი ჩეემ ფიქრებში როცა ვიღაცაა მომიახლოვდააა...
-გამარჯობაა
-სალამიი
-როგორ ხარ?რატო ხარ მოწყენილიი
-კარგად ვაარ..
-რა გქვიაა?
-ლიკა ..შეენ?
-თოკოო...

საღამოოც მოვიდაა...ხესთაან მივედიი...თოკო უკვეე იიქ იყოო..გიტარა ეჭირაა... როცა დამინახაა ადგაა..... გადამკოცნაა
-ლიიკ..ცხოვრეებ ისეთი ლამაზი ხარ რამის ჩაგყლაპოო
-ჩემი თოკოო...მაგრად მიყვარხარ ცხოვრე....
დავსხედიით..ვლაპარაკობდიით..ცას ვუყურებდიით
-ლიიკ აიი იის ვარსკვლავი ხაარ ყველაზე ძაან რო ანათეებს
-მიყვარხაარ ! ცხოვრებაზე მეტაად
მე მის მხარზე თავიი მედოო..თოკომ სიმღერა დაიწყოო (ცაში ახედეე)თავი დამადეე მომეციი ფიციი როომ გეყვარები ამ ცხოვრებაში პატარა მუდაამ ! ასე ვიყავიით როცაა თოკოოს მხარზეე დამეძინაა..ცოტა ხანში გამომეღვიძაა და თოკოს ვეჭირეე ხელშიი
-აუ თოოკ დამსვი ჰა რა პონტიაა
-კაი რა ცხოვრეეე..მიგიყვაან
-ჰო კაიი
კარავშიი მიმიყვანააა..გადამკოცნაა და წამოვიდაა...
-ძილინებისაა ცხოვრებ
-ტკბილი ძილიი თოოკ !

-აუუ თოოკ გაახილე თვალები და ტირილი დავიწყეე..მასთაან ახლოოს ვიყავიი...ვცდილობდიი გამომეფხიზლებინაა....ყოყაზე მოვეფერეე..უცბაად ხელი დამიჭირაა..წამოიწიაა დაა მაკოცაა..
-სულელოო როგორ შემაშინეე მე მეგონა ცუდაად იყავიი
-ხოო ვიციი რა მაგრად ტიროოდიი
-არ მეცინებაა
-ჰო კაი რა იყოო რეაქცია მაინტერესებდაა
-მერე?
-რა მერე?
-მოგეწონა თუ არაა?
-მომეწონაა
-ეგოისტო
-გმადლოობ
-აფერიტოო
-უღრმესი მადლობაა
-რა დამპალი ხარ მაგრამ მაინც მიყვარხაარ!
-მეეც ძააან მიყვარხაარ ჩემო ცხოვრებაა !
-არ წავიდეეთ?

ერთხელ კაი ბიჭებში ვიჯექი. მე თვითონ ვერა ვარ კაი ბიჭი, მაგრამ ასე მოხდა, რომ ვიჯექი. მე ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ, ანუ პატიოსანი ბიჭი, ამიტომ, შესაძლებელია, რომ ერთიორჯერ, კაი ბიჭებთანაც მოვხვდე ხოლმე.
ისე, რო ვთქვათ, მე კი არ მოვხვდი იმათთან, ისინი მოხდვდნენ ჩემთან. ერთმა კაი ბიჭმა მოკითხვის ამბავში შემომიარა და თანაც ორი კაი ბიჭი ახლდა. იმ ორს არ ვიცნობდი, ეს კი ჩემი ძველი ნაცნობი იყო, თუმცა ნაცნობი არც ეთქმის. ნაცნობი კი არა, ბევრი დრო გაგვიტარებია ერთად ბავშვობაში.
სააგარაკო დრო იყო და აგარაკზე ვიყავით, ჰოდა კაი ბიჭებმაც იქ შემოიარეს. გაღმელი კაი ბიჭები იყვნენ, აქედანვე რომ იცოდეთ და არ იფიქროთ, რომ ფართე საზოგადოებისთვის ნაცნობი კაი ბიჭები იყვნენ.
თან საზამთრო და რამდენიმე ბოთლი არაყიც ესაგზლათ, რათა მოკითხვა- წამუსაიფება უკეთ გამოსულიყო და აივანზე დავსხედით.
როგორც წესია, ძირითადად მე და ჩემი მეგობარი კაი ბიჭი ვლაპარაკობდით, ის ორი ახლადგაცნობილი კაი ბიჭი კიდევ ჩუმად იყო და და ჩემს მეგობარს ეთანხმებოდა ხოლმე.

ქუსლებიდან შემომიძვრა სხეულში ვიღაც. სტუმარმა მიიარ-მოიარა ახალი ბინა და სადღაც ფილტვებთან შეისვენა. მეცხრედ რომ შეფართხალდა გული, ისიც დაიძრა. ჯერ ტვინს, შემდეგ სისხლს და ბოლოს გულს მიადგა, მისი ფეთქვა დროებით შეასვენა.
საავადმყოფოს პალატაში სამედიცინო აპარატის წკრიალმა გამომაღვიძა. ჩემი სხეულიდან გამომავალ რეზინის თეთრ მილებში, სისხლის ბურთულები მიგორავდნენ. მათ მითხრეს - ცოცხალი ხარო!
სიცხისგან სისხლი დუღდა. ამას ჩემ სხეულზე დაგროვილი ოფლის წვეთები ემატებოდა და აი, გასკდა თავი. რაღაც მიშველეთ! - ვიყვირე მე და შემდეგ ექიმის ცივი ხელები მახსოვს, ვენაში ჩადგმულ კათეტერს რომ ასწორებდნენ.
დილით ლაილამ გაიღვიძა პირველმა. თეთრია ოთახი, თეთრია ჭერი და თეთრია ზეწარი, რომელიც მაფარია.
პალატის კართან დავინახე დედაჩემის სევდიანი თვალები. თავით კედელს მიყრდნობილი დედა მე მიყურებდა... დედა არა, მისი მღვრიე თვალები მიყურებდნენ. დედა არასდროს ტირის, ალბათ მართლა ცუდად ვარ. - ვუთხარი ჩემს თავს. ექიმმა ნება დართო და დედა პალატაში შემოვიდა.
-დე, რა მჭირს?

1, მის დანახვაზე მოუსვენრობა გემართება და დალაგებული ტექსტი გერევა, იბნევი და არ იცი რა თქვა.

2, მის გარემოცვაში შენ იბნევი და ინაზები, თუმცა სხვა დროს თავდაჯერებული ხარ და მიგაჩნია რომ ეს ძველმოდური გრძნობა ”სიყვარული” შენ არ გემუქრება.

3, კითხვა ”ნეტა როგორ გამოვიყურები?” სულ თავში გიტრიალებს როცა მასთან შესახვედრად ემზადები და მაშინაც კი როცა ერთად ხართ.

4, თვითოეულ მის შეკითხვაზე იბნევი და ბორძიკობ არ იცი როგორ უპასუხო, შემდეგ ძალის მოკრეფა გიწევს რომ დალაგებულად გასცე პასუხი. ან ისეთ პასუხს სცემ რომ შენ თვითონვე დამორცხვებული ეკითხები, ”გასაგებად აგიხსენი? თუ ვერ.....”

5, სხვა მამაკაცებთან თამამი ხარ, თავისუფლად ხუმრობ, არ გეშინია, რომ მათ რაიმე ეწყინებათ. მასთან კი ფიქრობ თვითოეულ სიტყვაზე ”ვთქვა თუ არა?, რომ ეწყინოს? ”.

6, წვეულებაზე მის დანახვაზე მოსვენებას კარგავ, ფიქრობ მიხვიდე თუ მას დაელოდო, ჯერ მან შეგამჩნიოს, გამოიცეკვო? მერე არ იფიქროს რომ აეკიდე, და სხვა მამაკაცისკენ მიემართები.

7, მის გვერდით სხვა გოგო შეამჩნიეთ, ნებისმიერი, მახინჯი თუ ლამაზი, რა ასაკისაც არ უნდა იყოს არ აქვს მნიშვნელობა. შენ აანალიზებ: ”რათქმაუნდა ის არ იქნება მარტოხელა” შენ ეჭვიანობ და შენი ხასიათი მაშინვე ფუჭდება.

8, მასთან საუბრის შემდეგ შენ იწყებ დიალოგის გაანალიზებას. უკვირდები რა გითხრა მერე შენ რა უპასუხე, გახსენდება რომ რაღაცაზე უადგილოდ გაგეცინა დაბნეულობისაგან ბრაზდები საკუთარ თავზე, ”რა შტერი ვარ რამ გამაცინა ის ხომ იფიქრებს რომ მე სულელი ვარ”

9, როდესაც მიდიხარ იქ სადაც ის გეგულება, შენ საგულდაგულოდ არჩევ რა ჩაიცვა, როგორი მაკიაჟი გაიკეთო, მიდიხარ სალონში და ყველანაირად ცდილობ გახდე ”მის მომხიბვლელობა”.

10, შენ შემთხვევით ხვდები მას, მაშინ როცა უბრალოდ სახლის ფორმაში გამოწყობილი, ყოველგვარი მაკიაჟის გარეშე მაღაზიაში ჩადიხარ. ”რა საშინელებაა, ეს რა დამემართა, რაღა ეხლა შემხვდა, მოწესრიგებული მაინც ვყოფილიყავი” ხასიათი საშინლად გიფუჭდება.
 

საშინლად გტკივათ გული! გეჩვენებათ, თითქოს ცხოვრებას აზრი აღარ აქვს. წინ კარგი აღარაფერია. უკვე, ისეთი ბედნიერება, რომელიც იყო, ან შესაძლოა ყოფილიყო, აღარასოდეს იქნება. წინ მხოლოდ ტკივილია, სიცარიელე, მარტოობა... როგორ გაუმკლავდეთ ტკივილს? ღირს ამაზე იფიქროთ.

ამ სამყაროში, ბოლოს და ბოლოს, მოიძებნება 5 ისეთი ადამიანი, რომლებსაც ისე უყვარხართ, რომ თქვენი გულისათვის სიცოცხლეს დათმობენ.
როგორც მინიმუმ 15 ადამიანს დიდი თუ პატარა დოზით უყვარხართ. თქვენ დაინახავთ, რომ თქვენს სულში წარმოქმნილი სიცარიელე ახლავე შეგიძლიათ შეავსოთ, თუ ადამიანებს სიკეთეს გაუკეთებთ. გარშემო იმდენი ადამიანია, რომელთათვისაც მხოლოდ ერთი თქვენი კეთილი სიტყვა ბედნიერების დიდ ნაწილს მიანიჭებს! დაიჯერებთ, რომ გარშემო მყოფ ადამიანთა შორის, დროთა განმავლობაში, ვიღაცა შენთვის იმ ადამიანზე უფრო მეტად გაიბრწყინებს, ვინც, ალბათ, გეჩვენებოდა, რომ შენი ბედი იყო.
ერთ-ერთი მიზეზი, რომლის გამოც თქვენ ვიღაცას არ უყვარხართ, არის ის, რომ სურს ისეთივე იყოს, როგორიც თქვენ და არ ძალუძს.
მხოლოდ თქვენი ღიმილიც კი გაახარებს ვინმეს, თუნდაც მას არ უყვარდეთ.

დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს,
მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა,
ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ,
დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.

იმატა თოვამ, ჩემი სულით შევკარი გუნდა,
ჩამადნა ხელში უფლის რწმენა, ციური ზოლი
წარმართი გავხდი და ქალწული ნუშებით უნდა
გავხადო მარტი ჩემი ვნებით აშლილი ცოლი.

ვუყურებ წვიმას, ჩემი ქუჩის მტირალა სახეს,
მე მხოლოდ სუნთქვის შეკავებით ვაჩერებ ღრიალს,
ვჩურჩულებ ჯერარდაბადებულ შვილების სახელს
და ისევ ვიწყებ ნერვიულად ოთახში წრიალს.

ახლა, რა თქმა უნდა, ძლიერ გვიანაა.
გულში მწუხარებამ ღამე გაათია…
მაინც არ მასვენებს მწარე სინანული –
რომელი საათია? რომელი საათია?

ვდგევარ ფანჯარასთან, ღამე არ იცვლება,
მთელი შემოდგომა თავზე დამათია.
ახლა მხოლდ სამი იყოს, შეიძლება?
რომელი საათია? რომელი საათია?

1. შენი სახელი ტაძრად ამიგია, შენი სიყვარული სანთლად დამინთია, ხატისწინ დამხობილს ხშირად მილოცია, შენთვის ოცნებაში ხშირად მიკოცნია.

2.Me MirChevnia Vicve Shens Mkvlavze, VeTxovebode Ase Sicocxles, Vidre Sxvis mkvlavze Dgeebs ViTvlide Da Sheni Naxva Menatrebodes ...

დილა მოიპარა ჩუმი ნაბიჯებით, მე კი შენთან მინდა მართლა გაგიჟებით, შენ კი არ გახსოვარ, ალბათ არც გჭირდები, მე კი შენთან მინდა მართლა გაგიჟებით!
ნახე გაწვიმდა ტირის ბუნება, ნაზი სისველე იგრძნო ტუჩებმა, ნახე ატირდა ჩემი თვალები ... და იცი რატომ! შენ მენატრები.

ობოლო ვარდის სურნელი მინდა შენს სულში იტვირთო,
შენი ცქრიალა თვალებით სულ მასზე მინდა იფიქრო,
 

” ამ ქვეყნად მოსვლა , სხვა თუ არა მარტო იმიტომ ღირდა რომ შენთვის ერთხელ მაინც მეთქვა მიყვარხარ ”

* * *
” რა ვქნა სიტყვებს ვერ ვპოულობ შენთვის შესაფერს , დავდუმდები და დუმილი გეტყვის ყველაფერს ” ”

* * *
ვინც შორიდან პატივს გცემს ,
და არ გეტყვის სიტყვებს სრულს
იცოდე რომ ის ატარებს
ნამდვილ შენს სიყვარულს

დილის შვიდი საათი. მაღვიძარა ჯიუტად ცდილობს სიმშვიდის დარღვევას ,,გაიღვიძე გამოფხიზლდი”. მიძინებული გონება ძლივს ახერხებს აზროვნებას მაგრამ მხოლდ ორი წუთით. ხელები ინსტიქტურად იწყებენ მოძრაობას თიშავენ რეალური და არა რეალური სამყაროს მიჯნაზე მოწიკწიკე საათს და გონება ისევ არარსებულ სამყაროს ისევ სიზმრებს უბრუნდება. ეთიშები მწარე რეალობას და იწყებ ბოდიალს უსასრულობაში. გადის მთელი დღე მთელი თვე, არაფერი იცვლება ამ სიარულში მაგრამ მინც არ ფიქრობ სიზმრების სამყაროდან გამოსვლას. სინამდვილეში კი საათი დღეებისა და თვეების ნაცვლად მხოლოდ რამოდენიმე წუთს ითვლის. 1; 2; 3...10 და უცბად ჩაგესმის ხმა:
_ ადექი დაგაგვიანდება.
ოხ, მშობლები! ისინი ყოველთვის ზრუნავენ ჩვენზე მაგრამ არ ვაძლევთ მათ უფლებას ჩვენს გულში ჩაიხედონ ამიტომ ხშირად ვერ ხვდებიან რა გვაწუხებს, რა გვტკივა ან რა გვიხარია. რა ადვილია?! გაიღვიძე და გადმოაბიჯე სამყაროში სადაც ვერ პოულობ პასუხს ვერცერთ შეკითხვაზე. სადაც არ არის ჭეშმარიტი მეგობრობა და სიყვარული. და მაინც დგები იმ იმედით რომ იპოვი ამ ყველაფერს.
უბრალოდ დაელოდე და ის თავისით მოვა.
ვდგები იმედით სავსე და ღმერთს ვთხოვ რომ მშვიდი და ლამაზი დღე მქონდეს.
გაიცანით ერთმანეთი...... ყველაფერი ნაცნობია, ხელის ჩამორთმევა, ინტერესით აღსავსე თვალებით სუბიექტის რენდგენზე გატარება, ეფექტისთვის ოდნავ გაღიმება ზრდილობისთვის ნათქვამი გაცვეთილი ფრაზები: ,,სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა”, და ნაცნობობაც შედგა. მაგრამ ის სხვებს არ ჰგავს.
აი ესეც ლამაზი დღის დასაწყისი. აკვირდები ამ ადამიანს და ხვდები რომ ის.... იწყებ ოცნებას და ცდილობ აღარ გაიქცე ამ სამყაროდან, ბედნიერი ხარ, არ გინდა დაიძინო და ოცნების წამები სიზმარში გაცვალო. გადის დღეები და გრძნობ როგორ ლამაზდება შენი ცხოვრება.
_მაჩუქებ ამ საღამოს?

აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...

შუაღამე იყო. პატარა სანთელი ბჟუტავდა ჩემი ოთახის მაგიდაზე. უაზროდ ეყარა
ტანსაცმელი სავარძელში... მე კი ლოგინზე ვიწექი და ვგრძნობდი, როგორ
მიზიდავდა რაღაც ძალა მაგიდისკენ...
ნელა ავდექი ლოგინიდან, შიშველი
ფეხებით მივედი მაგიდასთან და პირველი რაც თვალში მეცა, ეს იყო მისი
სურათი. უეცრად საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ისეთი, როგორიც არასოდეს
მიგრძვნია, მაგრამ ამ მონატრებას უიმედობის დაღი აჩნდა...
თვალი
მოვაცილე სურათს და მაგიდას გადავხედე; აქაც ყველაფერი მის თავს
მახსენებდა: მისი ნაჩუქარი საფერფლე, რომელიც სავსე იყო სიგარეტის
ნამწვავებით; მისივე ხელით აცმული მძივი; მისი წერილი და...მაგრამ რაღაც
არ იყო ამ ნივთებთან კავშირში... ეს იყო პატარა სამართებელი, რომელიც ამ
სარამოს ფურცლების დასაჭრელად გამოვიყენე. უეცრად რაღაც აზრმა გამიელვა,
მაგრამ სწრაფად უარვყავი...
ოთახიდან გამოვედი და აბაზანისკენ
გავეშურე, სიბნელეში რაღაცას დავეჯახე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
სახეზე წყალი შევისხი და ოთახში დავბრუნდი... მაგიდასთან მივედი და
დავჯექი. ჯერ სურათს შევხედე, მერე სამართებელს. რაღაც მსგავსებას
ვეძებდი. გამეღიმა, როცა აღმოვაჩინე, რომ მისი კაბა სამართებლის ტარივით
შავი იყო, ხოლო მაისური სამართებლის პირივით ნაცრისფერი... გამოხედვაც
სამართებელივით მისერავდა გულს...

გამარჯობა სიხარულო!!!! არ მინდოდა მომეწერა, დიდხანს ვიფიქრე
და გადავწყვიტე ბოლოს...იცი შენ უთქმელად დატოვებულ სიტყვებს ფასი
ეკარგებათ მერე და სატარებლადაა ძალიან ძნელი... ასე, რომ ვთქვათ
ყველაფერი ჯობია და ტკივილად არ დავიტოვოთ
გულში... ძალიან მომენატრე, ძალიან მაკლიხარ, ძალიან განვიცდი უშენობას, თითქოს
ყველაფერი კარგად იყო, არ უნდა წასულიყავი,
ბოლო დროს იღიმოდი და მხიარულობდი ისე როგორც არასდროს... იცი რა
გამახსენდა ეხლა? გახსოვს.... რომ გნახე, მეორედ იყო მგონი, ბეეეევრი ნაყინი, რომ
გაჭამე და შეშინებული დამფრთხალი!
თვალებით, რომ მიყურებდი, არ გავხდები ცუდადო? ვჭამოო? შეიძლებაო???
მაშინ მივხვდი, როგორ გჯეროდა ჩემი და როგორ უსაფრთხოდ გრძნობდი თავს ჩემთან
ერთად.... სიგიჟემდე მენატრები!!!!&!

გძინავს?
-არა, არ მძინავს
-როგორ ხარ?
-ბევრს ვფიქრობ.. უაზროდ ბევრს..…
-მერე რა, ფიქრი ყველას არ შეუძლია.. მოგენატრე?
-შენც ხომ იცი ერთადერთი ხარ, ვინც მართლა მენატრება..
-საიდან უნდა ვიცოდე?

-რა ვიცი, თქვენზე ამბობენ, რომ ყველაფერი იცით..
-ჰეჰ.. და შენც გჯერა? იმდენ რამეს ამბობენ და შენ არაფრის გჯეროდა, ეგ რატომ დაიჯერე?
-ალბათ მინდოდა რომ ეგრე ყოფლიყო და იმიტომ...
-ხო, შენც გაიგებ როგორცაა სინამდვილეში.. თვალები გაახილე რა, ასე მგონია გძინავს
-გავახელ თუ დამპირდები, რომ არ წახვალ.. აი გავახილე..
-და ხომ ხედავ რომ ისევ აქ ვარ.. ისევ ისე გიპრიალებს თვალები, თუმცა სხვანაირი ხარ.. უუუხ, როგორ მომენატრე.. შენი სუნთქვა მომენატრა..
- მე კიდევ შენს საფეთქელთან მფეთქავი სიცოცხლის ძარღვი.. და ყელზე კოცნით დათვლილი შენი პულსაცია..

ხო, ეგ მეც მომენატრა.. ამ ბოლო დროს იცი რა მახსენდება? შენი გრილი ხელისგულები.. თუმცა ამ გრილი ხელისგულების მხურვალება ჩემს ცივ ხელებზე და სახის ნაკვთებზე..
-მინდოდა გამეთბო შენი ცივი სახის ნაკვთები.. მინდოდა, თუმცა ყველაფერი პირიქით იყო..
-ასე იყო საჭირო.. ეს რომ არა ახლა შენ ასეთი აღარ იქნებოდი..
-გიჟი ხარ.. რაში მჭირდებოდა ასეთად ყოფნა?
-რომ აღარასდროს გკტენოდა, აი ამიტომ.. შენი ხმა მომენატრა იცი.. შენ გახსოვს ჩემი ხმა?

სიყვარული ამ ქვეყნად მოვლენილ ყველა არსებაში ერთ-ერთი უმთავრესი გრძნობაა. ყველაზე კაშკაშა გამონათებაა, ყველაზე დიდი ძალაა, რომლის დამამარცხებელი ძალაც არ არსებობს. თავდაპირველად ყველას სულს აღამაღლებს, რომელმაც გაერთიანება შესძლო და იმ ქვეყნიურ სამყაროსათვის ამზადებს. შემდეგ სულები უსაზღვროების სახელით ბრძოლას იწყებენ, რათა მათ მიერ შეგრძნებულ ყველა გულებზე გაბატონდნენ. სიყვარულით შეპყრობილი მკვდარიც კი გაცოცხლდება. სიკვდილისას `სიყვარულით~ განუტევებს სულს, ხოლო სიცოცხლეს კი კვლავ სიყვარულის შთაბერვით უბრუნდება.

იმ ადამიანების, სულიერ ზეცაზე ამაღლება რომლებსაც სიყვარულის გრძნობა არ განუცდიათ შეუძლებელია. არსებობენ ადამიანები რომლებიც ღრმა მოხუცებულობამდე სულიერი განვითარების გზაზე ცისქვეშეთში მცირეოდენ მანძილსაც ვერ გადიან. სიყვარულს მოკლებული გულები იმის გამო, რომ ეგოს ბნელ ლაბირინთებს ვერ დააღწიეს თავი, ვერავის შეიყვარებენ. ისე წავლენ ამ ქვეყნიდან, რომ მათ გულში სიყვარულს არ დაუვანებია და კრულქმნილმნი განერიდებიან ამ ქვეყანას.

შეიძლება თუ არა სიყვარული კოცნის გარეშე? არამგონია. მაგრამ კოცნა სიყვარულის გარეშე თავისუფლად შეიძლება არსებობდეს. ვისაც უკოცნია, გაიხსენებს, როგორ ჩერდება გული შეყვარებულის ტუჩების შეხებისას, როგორ ხშირდება პულსი და როგორ ჩერდება სუნთქვა. მაგრამ იცით თუ არა, რომ იმის მიხედვით, თუ როგორ გკოცნით ადამიანი, შეიძლება მისი ხასიათი და ტემპერამენტი გაიგოთ.

თუ საიმედო, ერთგული ადამიანი გსურთ თქვენს გვერდით, მაშინ აარჩიეთ ისეთი მამაკაცი, რომელიც გკოცნით აუჩქარებლად და თან კოცნის დროს მისი ტუჩები მშრალი რჩება. შეიძლება მოგეჩვენოთ, რომ იგი სულაც არ გკოცნით, მაგრამ ეს იმის მანიშნებელია, რომ შემთხვევითი კავშირები სულაც არ სჭირდება, იგი ხანგრძლივ ურთიეთობებს ეძებს.

მამაკაცი, რომელიც შოკში გაგდებთ თავისი კოცნით და რის შემდეგაც ძალები აღარ გრჩებათ - რომანი მასთან ძალიან ვნებიანი იქნება, მაგრამ ისევე მალე ჩაქრება, როგორც კოცონი. მთელი ძალით იფეთქებს და მალე ჩაიფერფლება.

თუ მამაკაცი კოცნის დროს მაგრად გიხუტებთ, მას შეუძლია ერთგულება. მას სჭირდება მჭიდრო სხეულებრივი კონტაქტი პარტნიორთან, ხოლო ურთიერთობებში იგი აფასებს გულახდილობასა და პატიოსნებას.

კვლავ მოვიდა თოვლი და ამ თოვლმდა ჩემი გრძნობები უფრო ღრმად დამალა
მე დიდი ხანი ვიმეორებდი ამ სიტყვებს: მიყვარს, მიყვარს, მე ის ძალიან მიყვარს, მის გამო ყველაფერს გავაკეთებ, ის ჩემი სიცოცხლეა, ის ყველაზე კეთილი და საყვარელია, ის ბავშურია. ხშირად მილოცვია იმ ადამიანისთვის, მე ის ადმაიანი მართლა ძალიან მიყვარდა… მიყვარდა 5 წელი, 5 წელი….
მე საკუთარ თავს დავცინი, ვიძახი მიყვარდა, მაგრამ რა ხდება ეხლა ჩემში? გეტყვით ჩემში გადაგვარება ხდება, ვცდილობ საკუთარ თავს ჩავაგონო რომ ის ადამიანი აღარ მიყვარს
კვლავ ის დრო მახსენდება 4 წლის წინ მე 15ის რომ ვიყავი:
ზამთარი, თეთრად მოფენილი თოვლი, კაშკაშა მთვარე, ვარდისფერი ნათელი რუბელი, ირგვლივ არავინ არის, ღამის 2 საათია, მე თოვლში მარტო ვიწექი და ცრემლები უაზროდ მომდიოდა, მაშინ ის მოვიდა მომიცწვა გვერდზე და ის სიტყვები მითხრა რაც მე მისგან არასოდეს მომითხოვია: შენ ჩემი უახლოესი მეგობარი ხარ და არ დავუშვებ ვინმემ გული გატკინოს, მითხარი იმ ბიჭის სახელი გავანადგურებო. აი, ზუსტად მაშინ ვიგრძენი თავი ყველაზე უბედურ ადამიანად და იცით რატომ? იმიტომ, რომ მე ის სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა
მაგრამ მე გადავწყვიტე, რომ ამ ყველაფერს დავძლევდი და სიყვარულზე უარი ვთქვი

შემოდგომის საღამო იდგა, ცას თითქოს გული მოსვლოდა და ცრემლებად იღვრებოდა, ტიროდა ხმა მაღლა, გულ ამომჯდარი... ნიკა მარჯანიშვილის ხიდს მიუახლოვდა ქურთუკის საყელო აეწია და მობუზული აგრძელებდა გზას. წვიმა უსიამოვნოდ ცრიდა და ძვალ რბილში ატანდა დაიქუხა! ნიკა შეკრთა ზეცას გაბრაზებულმა ახედა და შესთხოვა:
_კარგი რა? გეყოფა...!
მერე კი თავი ჩაქინდრა და გზა განაგრძო. მისი ყურადღება ერთმა უცნაურმა გარემოებამ მიიპყრო... ვიღაც გოგონა ხიდის მოაჯირთან იდგა და მტკვარს ჩასცქეროდა. აწეწილი და წვიმისაგან გალუმპული თმა სახეზე მიჰკრობოდა, თითქოს არც წვიმა და არც ქარი მისთვის არ არსებობდა.
_აი გიჟი...!
გაიფიქრა და გვერდით ჩაუარა, გოგონა ვერც კანტი კუნტად მიმავალ მგზავრებს ამჩნევდა და ვერც მათ გაოცებულ მზერებს. ნიკამ ათიოდე ნაბიჯი გადადგა და გაჩერდა, გულმა ვეღარ მოუთმინა უკან შემობრუნდა და გოგონასაკენ გაემართა ფრთხილად შეეხო მხარზე. გოგონა შეკრთა გაოცებულმა შეანათა ნამტირალევი თვალები, შეეცადა გაეღიმა. მაგრამ არ გამოუვიდა სახე დაეჯღანა ნიკაპი აუკანკალდა და ცრემლები წასკდა... ნიკა დაიბნა
_ცუდათ ხართ?
_არა! არაფერია თავი გამანებეთ...
_დაგეხმარებით...
_რაში დამეხმარებით!?
_არ ვიცი რამეში დაგეხმარებით...
_არ მინდა! თავი გამანებეთ...
გოგონას ხმაში აგრესია იგრძნობოდა.
_თავის მოკვლას აპირებ?
_შენი საქმე არ არის!

ჩვენი გაცნობა, ალბათ, უფალმა ინება! ოთხი წელი დიდი დროა იმ პატარა გოგონასთვის, რომელიც ახლა უნდა იწყებდეს ცხოვრებას. მაგრამ ღვთის ნებას ხომ ვერ გაექცევა ვერც ერთი ადამიანი?! ოთხი წლის წინ თოვლის მოსვლას ვნატრობდი, სწორედ მაშინ გაგიცანი . . . _ ნატვრის თვალი რომ ვიყო, რას ინატრებდი? _ მკითხე უეცრად. მე დავიბენი, შემეშინდა, გაქცევაც დავაპირე, მაგრამ ფეხები არ მემორჩილებოდა. _ უცხოოებს არ ველაპარაკები! _ უცხო რომ არ ვიყო, რას მიპასუხებდი? _ არაფერს! გავბრაზდი, რას გადამეკიდა ამხელა კაცი-მეთქი, გავიფიქრე.

ალბათ მაშინ თოთხმეტი წლის ბავშვს მეჩვენებოდი ხუთი წლით წლით უფროსი ამხელა კაცად. შენ არ მომეშვი თითქოს მეც რაღაც მიზიდავდა და მაკავებდა შენს წინ. ზამთარი იყო, ირგვლივ ყველაფერი უსიცოცხლოდ ღაფავდა სულს. ზამთარს ერთი რამ აკლდა თოვლი. . . . თოვლი ხომ აქ ყვეაფერს შეცვლიდა და გაალამაზებდა. იმ დღეს ვერაფერს გახდი, გარდა იმისა, რომ თავი მომაწონე. ხმას ამოიღებდი თუ არა მე გეუბნებოდი: _ არ გიცნობ და ნუ მელაპარაკები-მეთქი. ბავშვური აჩემებააო, ამბობდი, როცა მართლა ბავშვი ვიყავი. ერთხელ მარტო აღმოვჩნდი ეზოში.

ერთხელ წვიმდა, წვიმდა გადაუღებლივ.თითქოს არავის უნდა გაჰკვირვებოდა, მაგრამ კარგად თუ დაუკვირდებოდი შეამჩნევდი, რომ ცა ტიროდა, თითქოს რაღაცას დასტიროდა დედამიწა. ქუჩაში არავინ იყო,თითქოს ყველა თანაუგრძნობდა და ცდილობდა გარეთ ყოფნით არ შეეწუხებინათ თავი. წვიმის წვეთები ცის ცრემლები იყო ,რომლებიც ულევად მოდიოდა,ზოგი მაშინვე მიწაზე ეცემოდა, ზოგი ხის ტოტებზე და ასე დაუსრულებლად... გოგონას ცრემლები ულევი იყო როგორც ცის, აი ვის თანაუგრძნობდა ის. მისი ცრემლები ფანჯრის მინაზე ეცემოდა და მალევე ქრებოდა. გოგონას ნია ერქვა, ის მხოლოდ 15 წლის იყო. ალბათ გაგიკვირდებოდათ რა ჰქონდა სატირალი ასე პატარას, მაგრამ მასაც მიაყენეს ტკივილი და ეს თვით განგება იყო, თვით ბუნება.  

თბილისის ერთ-ერთ უბანში ცხოვრობდა ერთი მეოცნებე გოგონა - ნია, რომელიც სამყაროს ჯერ კიდევ ვარდისფერ ფერებში ხედავდა. ნია საოცრად კეთილი, ნაზი და ჰუმანური ადამიანი იყო, რის გამოც იგი ყველას უყვარდა და არც თაყვანისმცემლები აკლდა მის ნატიფ სულსა და სხეულს, მაგრამ ნიასთვის რეზოს გარდა ამქვეყნად არავინ არსებობდა.
რეზო სკოლას ამთავრებდა. იგი ძალიან სიმპათიური ბიჭი იყო, მაგრამ ამაყი. ნიას არ იცნობდა, მაგრამ ხვდებოდა, რომ მას სკოლაში ყველაზე პოპულარული ბიჭი მოსწონდა.
ერთხელ, აპრილის პირველ დილას რეზომ ნიას გაკვეთილზე მიაკითხა. კლასიდან გამოსული გოგონა დაბნეული იყო, თუმცა ცდილობდა გრძნობა დაემალა. ნია და რეზო გრძელ დერეფანს გაუყვნენ და სკოლის ხიდზე გადავიდნენ. ნიას გული გამალებით უცემდა და არ იცოდა როგორ დაარღვევდა უხერხულ სიჩუმეს. ამ დროს ხელზე ხელის შეხება იგრძნო, გამოერკვა, რეზოსკენ მიბრუნდა, ძალა მოიკრიბა და...
- რა, რა მოხდა რეზო?

ლამაზი მზიანი დილა. დილის ულამაზესი ხედი და სუნი ტრიალებს ჰაერში . ხოლო გულში კი ისევ ის მშვნეირი გრძნობაა რომელსაც ადამიანები სიყვვარულს ეძახიან .. რა ადვილად მოათავსეს ამდენი რამ ერთ სიტყვაში ... ბიჭი ფანჯარასთან მიდის იხედება სახეზე ღიმილი დაკრავს და თვალები სიხარულისგან უბრწყინავს. გადის ცოტა დრო და ბიჭი უკვე ქალაქის ლამაზ მიხვეულ-მოხვეულ ქუჩებში მისეირნობს . მაასთან მიდის, მთელი გულით და არსებით მისკენ მიიწევს. და აი დილიდან ნანატრი შეხვედრაც დგება .. ქალაქის რომელიღაც პატარა და მიყრუებულ ბაღში. ბიჭი ბედნიერია - გოგოც. ეხვევიან და ეხუტებიან ერთმანეთს .. სიყვარულის გრძნობაში მთლიანად ჩაფლულები ულამაზესი სიტყვებით ცდილობენ ერთმანეთის მიმართ არსებული სიყვარულის გამოხატვას. გარშემო კი ლამაზიი ბუნება რომელიც მათთან ერთად ხარობს. ბიჭი და გოგო ზიან, რაღაცას საუბრობენ და თვალები ნელნელა სულ უფრო და უფროო უბრწყინავთ. ნელნელა უახლოვდებიან ერთმანეთს .. სულ უფრო ახლოს ახლოს ... მათი ტუჩები უკვე ტითქმის ეხება ერთმანეთს .. და ........ 

გაჩერებაზე ვიდექი. ცა იღრუბლებოდა, მე კი ავტობუსს ველოდებოდი. სულ მალე ჩემს ხელს წვიმის უფერული წვეთი დაეცა. ცოტა ხანში კი ნაცრისფერი ასფალტი ისეთივე უფერული წვეთებით დაიფარა და შავად ალაპლაპდა. ზოგმა ქოლგა გაშალა, ზოგმაც ახლომდებარე მაღაზიას შეაფარა თავი. მე კი არც ქოლგა მქონდა და რატომღაც არც სადმე თავის შეფარებისთვის მიფიქრია. ორიოდე წუთში კი ქოლგიანები თვალს მიეფარნენ. დარწმუნებული ვიყავი რომ წვიმის სურნელით გაჟღენთილ ქუჩაში მხოლოდ მე ვიდექი, მაგრამ გვერდზე რომ მივიხედე მივხვდი რომ ეს ასე არ იყო. ჩემს გვერდით ერთი ფერდაკარგული გოგონა იდგა. ასე 15,16 წლისა იქნებოდა. აქამდე შემეძლო დამეფიცა რომ იქ არავინ იყო, მაგრამ არც ის ვიცი საიდან გაჩნდა ეს გოგო, გოგო რომელსაც თავი ჩაეღუნა და რაღაცაზე ფიქრობდა. რომ შეგეხედათ გეგონებოდათ ის ჩვენს სამყაროს არ განეკუთნებოდაო. ჩაცმულობითაც განსხვავდებოდა. ფეხზე შავი წვეტიანი ფეხსაცმელები ეცვა, მუხლებს ყავისფერი ქვედაბოლო უფარავდა, ტანზე კი თეთრი ბლუზა ემოსა. გამიკვარდა რადგან წესით დღევანდელ თინეიჯერს ჯინსები და კედები უნდა ცმოდა. გოგონას თმები და მასთან ერთად თეთრი ბაფთაც წვიმის წვეთებს დაესველებინა. ვხედავდი როგორ წურწურით ჩამოსდიოდა წვეთები.
უეცრად ჩემს გულში რაღაცამ იფეთქა, მის სიღრმეში კი მამაკაცურმა თვისებამ იჩინა თავი, ქურთუკი მოვიხსენი და გოგოს მოვაფარე. ის კი თითქოს დედამიწაზე დაბრუნდაო და ჩემსკენ გამოიხედა. რა წამს ჩემმა თვალებმა მისი მეოცნებე, დიდრონი, ცისფერი

როგორ შეიძლება მიყვარდე როცა არც კი გიცნობ?! ნეტა შეგხვდები ოდესმე? მაგრამ ოდესმე არ მაკმაყოფილებს! ოდესმე შეიძლება გადამიყვარდე?! ეგ ჩემზე არ არის დამოკიდებული, რადგან ყველაფერი ღმერთის ნებაა, გარდა არჩევანისა!
ეს ყველაფერი არ დაწყებულა ერთ მშვენიერ დღეს, ეს ყველაფერი დაიწყო ერთ წვიმიან დღეს, როცა ქუჩაში არავინ მოძრაობდა გარდა გულჩათხრობილ;ი ადამიანებისა....
,,- გამარჯობა’’ ღიმილით მომესალმა.
მისი ღიმილი არასოდეს დამავიწყდება, ან როგორ უნდა დამავიწყდეს, მისი სახის თითოეული ნაკვთი ისე იყო შერწყმული ერთმანეთში სრულყოფილების შედევრი გეგონებოდათ. რვა წლის ბავშვივით, რომელიც შეყვარებულის წინაშე დგას და მუხლები უკანკალებს სირცხვილისაგან, ეგრე დამემართა მეც, მაგრამ არ ვიცი რატო, შეიძლება მისმა ღიმილმა, თუ მომწონს?! ეჭვი შემეპარა მაგრამ სად მქონდა მაგაზე ფიქრის დრო. არ უნდა შემემჩნია არაფერი თორე შევრცხვებოდი!
,,-გამარჯობა, მაგრამ კომპლიმენტს არ გეტყვი, რადგან მებეზრებული გექნება.” თუმცა ეს უკვე კომპლიმენტი იყო და ტვითონაც მიხვდა ამას.
სრულიად უცნობი გოგო, რომელსაც წვიმა თმას უსველებდა და სასიამოვნო სურნელს აფრქვევდა არემარეს. მისი სუნამოს სუნი დღესაც მახსოვს! რომლის სახეზეც წვიმის წვეტები იყო ცრემლების მსგავსი და სხვათაშორის უხდებოდა კიდეც!
,,- მე მარი მქვია.” ცოტა გაკვირვებული ხმით წარმოტქვა, რადგან ინიციატივა მისგან მოდიოდა, რაც არც თუ ისე ხშირად ხდებოდა ხოლმე.
,,-გიო...”

ოთახიდან გამოვედი და აბაზანისკენ გავეშურე, სიბნელეში რაღაცას დავეჯახე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. სახეზე წყალი შევისხი და ოთახში დავბრუნდი... მაგიდასთან მივედი და დავჯექი. ჯერ სურათს შევხედე, მერე სამართებელს. რაღაც მსგავსებას ვეძებდი. გამეღიმა, როცა აღმოვაჩინე, რომ მისი კაბა სამართებლის ტარივით შავი იყო, ხოლო მაისური სამართებლის პირივით ნაცრისფერი... გამოხედვაც სამართებელივით მისერავდა გულს...
ვცდილობდი, სხვა რამეზე მეფიქრა, მაგრამ არ გამომდიოდა. უჯრა გამოვაღე და ლექსების კითხვა დავიწყე. ყველამ რაღაც მოგონება ამოატივტივა თავში. ნელ-ნელა ფრაგმენტებად აეწყო ჩემი ცხოვრება მისი გაცნობიდან დღემდე. ბედნიერებას უარით გამოწვეული ცრემლი და მარტოობის წუთები ცვლიდა და ამ ყველაფერს პატარა ლექსებად აწყობდა რითმა... გული მტკიოდა, მაგრამ ვერ ვტიროდი, ცრემლი გამშრობოდა თვალში. უკანვე ჩავყარე ლექსები უჯრაში, დანახვაც აღარ მსურდა მათი. საკუთარი თავი მეზიზღებოდა და მის შეჯავრებას კი ვერ ვახერხებდი. ისევ ისე მიყვარდა, როგორც მაშინ, სანამ ვეტყოდი ამას. ის დღეც გამახსენდა... პირველ აპრილს სიყვარული რამ ამახსნევინა-მეთქი - გავიფიქრე და გამეღიმა. ესეც ბედს დავაბრალე. გამახსენდა, ის ხომ 13 დღით იყო ჩემზე დიდი. მივხვდი, ჩემი სიყვარულის ამბავი თავიდანვე გადაწყვეტილი იყო, მაგრამ ვის ახსოვდა ბედი, როცა მას ვუყურებდი. მაშინ მე ვქმნიდი ჩემს ცხოვრებას, ჩემს მომავალს(ყოველ შემთხვევაში, ასე მეგონა). მაგრამ თურმე ბედი თვითონ მიგებდა მახეს და...
სანთლის ალს გავუსწორე თვალი, ლამაზ ფიგურებს ხაზავდა პატრუქის წვერზე გამობმული ცეცხლის ენა. ისევ სურათზე გადავიტანე მზერა და შევამჩნიე, რომ მას ხელში წითელი ვაშლი ეჭირა. ახლა სამართებელს გავხედე, მაგრამ წითელი წერტილიც კი ვერ დავინახე მასზე. თითქოს გამიკვირდა, ბოლომდე რომ არ განმეორდა ფერების პალიტრა. კიდევ გამიელვა ბნელმა აზრმა თავში... ისევ უკუვაგდე...

მე შენ სიხარულს გაჩუქებდი, არ დამენანებოდა შენთვის ჩემი სიცოცხლე... მე შენ გაჩუქებდი ღიმილს, რომლის დანახვაზე შენც გაგეღიმებოდა... გაზაფხულის სისხამ დილას შენ მე იასამნების დიდ თაიგულს მომიტანდი, პირველი იასამნების თაიგულს და ამ თაიგულით ხელში გამიღიმებდი, ისე მე რომ მიყვარს... ჩვენ ერთნი ვიქნებოდით და არასოდეს დავშორდებოდით... ჩვენ ერთად ვივლიდით უღრან ტყეში და ღამით, მგლების ყმუილით შეშინებულს, შენი ჩახუტება დამამშვიდებდა და შენი თბილი ხმა ჩამაძინებდა... სიცივისგან აკანკალებულს რომ დამინახავდი, ქურთუკს გაიხდიდი, მომახურებდი და გალურჯებული ტუჩებით მეტყოდი, მე არ მცივა შენ გქონდესო... მე კი მეცოდინებოდა, თუ როგორ ზრუნავ ჩემზე... გადასასვლელზე პატარა ბავშვივით ხელს მომკიდებდი და ისე გადამიყვანდი... შუა ქუჩაში გამაჩერებდი მთხოვდი ჩემსკენ გამოიქეციო, ხელში ამიტაცებდი და დამაბზრიალებდი თოჯინასავით... ვიცი, ზოგჯერ ვიჩხუბებდით და ისიც ვიცი, რომ ხშირად ეს ჩემი ბრალი უფრო იქნებოდა, ვიდრე შენი... მერე შენ დამიყვირებდი, მაგრამ როცა ჩემს ცრემლიან თვალებს დაინახავდი, ყველაფერს დაივიწყებდი, მომვარდებოდი, მაგრად, ძალიან მაგრად ჩამეხუტებოდი და ბევრს მაკოცებდი... როცა გავიბუტებოდი, შოკოლადს მომცემდი და მეც ყველაფერი მაშინვე დამავიწყდებოდა...

მკვდარი სილამაზე ვის რად სჭირდება?
რატომ იტყუებს თავს ზოგიერთი?
მერე სვამთ კითხვებს,როცა გაჭირდება …
-ეს რა, არ იყო ის ერთადერთი?

არ მიყვარს
უაივნო სახლები,
იქ ხომ ჩვენი სიყვარულის სარეცელს ვერასდროს გაამზეურებ..

არც დიდი სივრცე მჭირდება შენთან ერთად,
ჩემს ერთოთახიან გულში ჩამოგიბავ ჰამაკს
და რწევით გაგანებივრებ..არ მიყვარს
მრავალფეროვანი სუფრა,
მე ხომ შემიძლია შემწვარი კარტოფილიც მოგირთო მრავალფეროვნად.
და ალკოჰოლის ნაცვლად, ჩემი 45 გრადუსიანი სიყვარული შემოგატყუოო

არ მიყვარს,
ნაცრისფერი ტანსაცმელი,
ნაცრისფერი გზები,
ნაცრისფერს მხოლოდ შენი თვალის თაღებს ვეტრფი..

შენ ზეცის თავს ზევით _
მზის გულში თავსდები
და ვარსკვლავავსებულ
ორბიტას გარს უვლი.
მე შენი განცდებით
წამს დავემსგავსები,
ჩემში არარსებულ,
მოგონილ წარსულით.
შენ ღრუბლისეულებს
შეხვდები სანისლეს,
სულებს და სხეულებს
სითეთრეს აუშლი.
მე დამასნეულებს,
რომ ჩემსას არ ისმენ,
რომ თვალებს ნაწვიმარ
დღესავთი დაუშრი.

მახსოვს პირველად რომ დაგინახე
იყავი ნაზი და მომცინარი
მახსოვს პირველად როგორ შემეხე
მახსოვს პირველი შენი ამბორი…

ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.

შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.

მე ვერ ვგრძნობ შენი სხეულის სითბოს,
შენი ტუჩების მე მკლავს წყურვილი
და არ არსებობს ამქვეყნად თითქოს
სხვა ნატვრა, ანდა სულ სხვა სურვილი.

გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,

აი სად შევხვდით ვით ღამისთევა...
მე კი თურმე სად დამღამებია
შენ რომ გიყვარდა ის ქალი მე ვარ...
შენ უიმედოთ არ გყვარებია..
მე ახლა შენ წინ დაჩოქილ ვდგავარ,
ვუმზერ მაგ თვალებს და მაგ იარებს,-

როგორ დაგივიწყო, როგორ არ მახსოვდე,
როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ, რა ვქნა,
უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე,

"დახუჭე თვალები, დახუჭე...
სინათლე ყველაფერს აფუჭებს..
სიბნელე მათრობს და მაჩუმებს...
არ გინდა?... ცხოვრებას გაჩუქებ...
თვალებზე შეგახებ ცხელ ტუჩებს...
ეს კოცნა ტკივილებს აყუჩებს...

გზა შეუვალი ვრცელი ნათელი

ალბათ მე მელის მომავალს ველი

ნეტა ვიცოდე თუნდაც ვხვდებოდე

რა არის ეს გზა რას მომისწავებს

გადიან წლები ვერაფერს ვხვდები

თითქოს ვიზრდები თითქოს ვბერდები

უკან გახედვა ჩემთვის ძნელია

თურმე საქმის კეთება არ შემძლებია

ვწუხვარ მივტირი წარსულს დაკარგულს

მინდა ავდგე და მოვრჩე სინანულს

ფიქრი მაღონებს იმაზე თუ მე

რისთვის მომავლინა უფალმა აქ მე

პასუხის ლოდინში მოვკვდები ალბათ

და ჩემი სიცოცხლე გაივლის ფუჭად

და რომ მქონოდა ოჯახი დიდი

ან სიყვარული ოცნება დიდი

ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა,
რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს.

"მე შენ მიყვარხარ!"ნუთუ ცოდვაა?!
და თუ ცოდვაა,ვიყო ცოდვილი.
"მე შენ მიყვარხარ!" დამნაშავე ვარ?
დამნაშავე ვარ,ვიყო გმობილი.
ჩამსვით ციხეში,ან ჯოჯოხეთში,
მაწამეთ ყველგან,სადაც გენებოთ,
"მე შენ მიყვარხარ!"ყოველთვის ვიტყვი,
თუნდ ეშაფოტზეც თავი მომკვეთონ.

მითხარი რამე, თორემ მე გეტყვი,
რა უფეროა უშენო დღე
და რა წყეული უშენო ღამე,
მითხარი რამე!
მითხარი რამე, თორემ მე გეტყვი,
როგორ ვივიწყებ შენეულ წყენას,
როგორ ვიტკიებ უშენო წამებს,

სანთელი იწვის, სანთელი დნება,
ჩემი ფიქრები უკვალოდ ქრება,
ნაღველი ისევ ჩემს გულში რჩება
და ეს ოცნებაც კვლავ ქარს მიჰყვება.


სანთელი დნება და ფიქრი რჩება,
სიქუმე დგება და ღამე კრთება,
ღამის წყვდიადში ცა იძირება
და ეს ოცნება უსიტყვოდ კვდება

სევდისფერ ზეცაზე ნისლმა ჩამოთოვა
ღრუბელი უსაღვრო დარდებმა მოიცვა
შენი გაღიმება ისე მენატრება
თვალებმა სიშორე ცრემლებად მოისხა

სიცივით ატუზულა ოცნება კიბეზე
მთვარე დავიწყებულ ფიქრებს ეფერება
ჩემო ანგელოზო ისე მომინდი
ამ თვალებს გადაღლილს, შენითღა ეშველება

არ იცი როგორი ცუდია ლოდინი
და თუ ლოდინმა დაკარგა ფასი
მერე ძნელია ძალზე ძლიერ მოგენატრება
არის რაიმე ?სამყაროში ამ გრძდნობის მსგავსი.

რომ მომენატრე დაგიწერო?


რომ მომენატრე დაგიწერო?
და ვითომ რატომ?
რომ დავიღალე დაგიწერო?
რომ მართლა ვდარდობ?
რომ გეძებ გითხრა ,გაგიმხილო?
ნეტავ ეს რაღად?
ხომ იცი მე დღე სიხარულო
შენი დღით დამაქვს?!
შენი ღიმილით მომესალმა
პირველი ფიფქი
მერე თბილ საწოლს გაეპარა
შენს გზისკენ ფიქრი...

ღმერთო,აკურთხე ამქვეყნად ყველა მეგობრის გული,
მეგობრისათვისდამდნარი,დამწვარი,დადაგული,
არ გამაგონო არასდროს ეს გრძნობა შელახული,
შეაძლებინე ყველას მეგობრის სიყვარული."

მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს,

ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს,

მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო

და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.

თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა,

როგორ გამაწამა სიმარტოვემ,

ისევ უშენობის სევდა მოაქვთ

ხეებს,რომლებიც ჩვენ მივატოვეთ.

ო,რა მონდომებით ვამზადებდი

შენთვის ფერად–ფერად მისალოცებს,

ნეტა მაშინდელი სიხარული

შენში ვარსკვლავივით კიაფობდეს.

ეს ნიჭი არაა…ეს სიყვარულია,გულიდან გადმობეჭდილი…
სულიდან გადმოხატული და ტვინიდან ამოწერილი….
ეს,ჩემი სულია,სიყვარულის დუელში გამოწვეული.
ეს,ლეექსი არა…სიტყვებია, გულიდან ამოხეული.

თუმცა ცხოვრება შენით მეწყება
და დასასრულიც შენა ხარ მისი
თუმც მონატრება შენს მოლოდინში
წუთებს და წამებს მშფოთვარედ ითვლის...
ამხელა გრძნობა რითი გამოვთქვა
რით დაგანახო ეს სიყვარული,

მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო

მიყვვარხარ ძლიერ ძლიერ
რაც გადის დრო და ხანი
მე უფრო მეტად მიყვარს
შენი პატარა ტანი.
შენი შავი თმის ფერი
ეგ თეთრი შუბლის სერი
თვალები გიშრისფერი
ლოყები ვარდისფერი.
შენი თითები მიყვარს
ორი პატარა თათი
ო, იცი როგორ მიყვარს
ოდნაც შეხებაც მათი
ო, იცი როგორ მიყვარს
გამოუთქმელი ენით
შენი გრძნობების სიღრმე
სულის სიმაღლე შენი.
მე დარდიც მიყვარს შენი
შენი ღიმილიც ფართო
მე ცრემლიც მიყვარს შენი
შენი კისკისი მართობს.
მე შუქი მიყვარს შენი
რა არის მისი ფასი
მე ჩრდილიც მიყვარს შენი
მზის დაბნელების მსგავსი.
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ
მთელი გრძნობით და ძალით
მთელი სამყარო ვრცელი
შენით არსებობს ჩემთვის
რაზეც კი ვფიქრობ ყველა
ფიქრს შენზე ფიქრი ერთვის.
ძილში ჩემთან ხარ სიზმრად
ფიქრში ჩემთან ხარ დღისით
გულის ძგერის ხმა მესმის
შენი ხმა არის ისიც.
შენთვის მივწვდები მწვერვალს
დიდების ყველა მნათობს
დიდებას დავთმობ შენთვის
შენთვის მწვერვალებს დავთმობ.
შენი ოცნებით ვხარობ
შენს დარდს ვატარებ დარდად
მე სხვა სურვილი არ მაქვს
შენი სურვილის გარდა.
მსხვერპლი ყველაზე დიდი
მე მეჩვენება მცირედ
რადგან შენ გსურდა იგი
რადგან შენ შემოგწირე.

მე თუ ვტირივარ,ნაღდი ცრემლი მიოსებს თვალებს,
მე თუ ვიცინი, პირფერობა სადღაც აგდია,
მე თუ ვიყვარებ,არა ვგავარ ბრჭყვიალა ქალებს
და რაც ჩემშია,ყველაფერი მუდამ ნაღდია.
მე თუ ვმეგობრობ,ერთგულებას ელოდე,უნდა,

ძნელია როცა გიყვარს და იცი_ეს სიყვარული აკრძალულია...
როცა ცხოვრობ და ბედნიერების ყოველი წამი დაკარგულია....
ძნელია როცა გჯერა ტყუილის და სინამდვილეს თვალს ვერ უსწორებ.....
გრძნობ როგორ კვდება და შენს სიყვარულს გადარაჩენად ხელს ვერ უწოდებ.....

არავის უამბო გზები რად გაიყო,
რად შევრჩით ცალ-ცალკე ცხოვრების დინებას,
არავის უამბო რა მოხდა, რა იყო,
არავის უამბო, გული ეტკინება.

თავს შევაფარებ ცისფერ ოცნებას
და სილურჯეში დავიკარგები,
წავალ და ვივლი სიყვარულისკენ
ამ სიყვარულში დავიმალები.
ისევ მარტო ვარ,კვლავ მარტო იცი?

ტკივილი, გრძნობა პროტესტის, ვკვდები, მინდები…
მე ამ ყველაფერს ერთადა ვგრძნობ, მგონი ვგიჟდები,
თუ კი მომისმენ, დაფიქრდები, ალბათ მიხვდები,
როგორც არასდროს, ეხლა ისე ძლიერ მჭირდები.
მინდა, ხო მინდა, ეს მე მინდა, რომ კვლავ იცოცხლო,
არც კი გაბედო ასი წელი კიდევ სიკვდილი,

სიყვარულია ტაჯმაჰალის თეთრი ცრემლები,
სიყვარულია მე რომ თავზე ასე ვევლები,
სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია
ჩვენც მას შევწიროთ ყველაფერი რაც გაგვაჩნია.
სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე
სიყვარულია სასთუმალზე ჩვენ რომ გვაღვიძებს,

და მარტოობა დღეს თუ არ შემცვლის
და უშენობას დღეს თუ მე ვძლიე,
ხვალ თვითონ მოვალ და თვითონ გეტყვი,
რომ შენ მიყვარხარ ყველაზე ძლიერ...
მე გადავთელავ ჩემს სიამაყეს
და როცა შენზე ოცნება მოთოვს
არ მსიზმრებია ბოდვიან ღამეს
მოვალ და ჩემს წილ სიყვარულს მოგთხოვ!

ტაძარში შევალ,დავიჩოქებ,სანთელს ავანთებ,

წმინდა სიყვარულს შევავედრებ ... მარიამს!

შენთვის ვილოცებ,ჩემი ლოცვით სასომიხდილი,

აღელვებული გავუყვები ქუჩებს ღამიანს!

როცა მე და შენ წლები გვაშორებს,

რაღა თქმა უნდა ეს საწყენია,

მაგრამ როდესაც ჩემს გვერდითა ხარ

იმ წუთზე ტკბილი არაფერია.

როცა მე და შენ წლები გვაშორებს,

მენდე, ეს ჩემთვის არაფერია,

მე შენთან მინდა შევხვდე განთიადს,

გასაკვირი აქ არაფერია.

შენით მე გავხდი ბევრად უფროსი,

შენ კი ისევე ბავშვად იქეცი,

უშენოდ ჩემთვის სიბნელეა


უშენოდ ჩემთვის სიბნელეა
და შავი სიკვდილის ხეტიალი,
გულ-მკერდს მონატრება მიბნევია
და ეს სიყვარულზე მეტი არის.
 

მე ალავერდში ღმერთს შეგავერდებ



მე ალავერდში ღმერთს შეგავერდებ,
ღვთისმშობლის ხატთან დავიჩოქები,
და ალავერდის მდუმარე ტაძარს,

მე რომ შემეძლოს შენთვის მეკოცნა




მე რომ შემეძლოს შენთვის მეკოცნა -
დაგიკოცნიდი თვალებს ფაქიზად,
ნაზი ამბორით გაგაბრუებდი,
თითოეულ თმის ღერს დაგიკოცნიდი.
მე რომ შემეძლოს შენი ფერება -
ალბათ არასდროს დავიღლებოდი. . .
მე რომ შემეძლოს შენთვის მეცქირა -
ჩემგან არასდროს არ გაგიშვებდი,
ალბათ წუთითაც არ ვიძინებდი,
არ მეყოფოდა ცხოვრება სრული. . .

მე მოვალ შენთან...



მე მოვალ შენთან...
არა ისე როგორც ყოველთვის,
მე მოვალ შენთან, სულ სხვანაირი,
შენს გამო, შენთვის
მოგიტან ვარდებს, პირმომცინარ,
სახეგაბადრულ, გულგადახსნილ
ვარდისფერ ვარდებს...
არაფერს გეტყვი,
არ შემოგახვევ ჩემს მგვრიე დარდებს,
შემოგასხურებ შვების წვეთებს
ძველ ტკივილებზე,
გადაგასვენებ რუხი მთების
თეთრ გვირილებზე...
გაინაბები, გაოცებული ჩემი ქმედებით,
დაიფარები ჯადოსნური ცისარტყელებით...
დახუჭავ თვალებს, თვალებს მოღლილს
სავსე ტკივილით
და გადაქანცულს დაგეძინება თბილი ღიმილით...