|
სიყვარულისთვის ყველა მსხვერპლი დასაშვებია,
სიყვარულისთვის არარსებობს წონა... ასაკი...
გიყვარდეს, მაგრამმისწინაშენუდაეცემი,
შენ შეგიძლია სიყვარულით იყო ამაყი.
|
|
''უკიდეგანოდ ,თუ გავშალე სიცოცხლის ფრთები,
|
|
შენი ღიმილი მე მართლა მომწონს,
მე მართლა მიყვარს შენი თვალები.
და გულში ჩუმად გაჩენილ კოცონს
არ ვერიდები,არ ვეკრძალები.
|
გოგონებს, რომელთაც ტუჩზე ხალი აქვთ,
თვალებს ვარიდებ ყოველთვის განგებ,
ერთდროს... მას შემდეგ დიდი ხანია,
მე თაყვანს ვცემდი ამნაირ ბაგეს.
|
|
დახუჭე, თვალები დახუჭე,
სინათლე ყველაფერს აფუჭებს,
სიბნელე მათბობს და მაყუჩებს.
არ გინდა? - სიცოცხლეს გაჩუქებ,
თვალებზე შეგახებ ცხელ ტუჩებს,
ეს კოცნა ტკივილებს აყუჩებს.
გთხოვ - შენი თვალები მაჩუქე,
შენი თითები მაჩუქე,
|
|
* * *
” ამ ქვეყნად მოსვლა , სხვა თუ არა მარტო იმიტომ ღირდა რომ შენთვის ერთხელ მაინც მეთქვა მიყვარხარ ”
* * *
” რა ვქნა სიტყვებს ვერ ვპოულობ შენთვის შესაფერს , დავდუმდები და დუმილი გეტყვის ყველაფერს ” ”
|
|
მე შენთვის გავჩნდი ოცნებავ ჩემო,
მე შნეთვის ვცხოვრობ პატარა ჩემო,
მე შენთვის მინდა ცხოვრება ჩემი,
მე შენ გპოულობ ჩემ ოცნებებში.
|
|
მე მიყვარს შენი მზერა
და შენს თვალებში ცქერა
ალერსი შენით ვტკბები
შენი ღიმილით ვთვრები
|
|
თუ მოგენატრები, სიზმრად ჩაიტანე ეს დიდი სურვილი და ჩემს სუნთქვას იგრძნობ უმალ...
თუ ძალიან მოგენატრები, თვალდახუჭულიც რომ იყო, მაინც მოვა ჩემი ლანდი შენთან....
|
|
ეს ხო მონატრებაა, რომელიც სულს აფორიაქებს...
გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დილას ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა:
- დილა მშვიდობისა, ქალიშვილო! იები აყვავებულა, ატმები აფეთქებულა, ნუშის სურნელმა გააბრუა სამყარო, გილოცავ გაზაფხულის მოსვლასო!
|
|
მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს,
ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს,
მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო
და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.
თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა,
როგორ გამაწამა სიმარტოვემ,
ისევ უშენობის სევდა მოაქვთ
ხეებს,რომლებიც ჩვენ მივატოვეთ.
ო,რა მონდომებით ვამზადებდი
შენთვის ფერად–ფერად მისალოცებს,
|
|
-იმდღეს, სეტყვა, წვიმა და ქარი ერთად რომ იყო, ბუნება არც თავის თავს რომ არ ინდობდა და არც ადამიანებს, ზუსტად მაშინ დაგინახე. უაზროდ შავ ღრუბლებს მნიშვნელობას აძლევდი და შვიდივე ფერს უნაწილებდი; მერე მზე დავინახე. თითქოს სხივებით ღრუბლების წაშლას და შენთან მოსვლას ცდილობდა, მაგრამ უფრო და უფრო, თან და თან დასავლეთისკენ იხრებოდა.ამ სილამაზის მიუხედავად ბუნება მაინც არ ინდობდა არც თავის თავს და არც ადამიანებს...
ვუყურებდი ამ კონტრასტულობით შეხამებულ ფერებს და იცი რა დამიდგა თვალწინ?
-...
-ჩემი დახატული "შენ"
|
|
...მოდი ნუ ვკითხავთ ერთმანეთს რატომ??..რისთვის??..სად იყავი??..რატომ დამტოვე??..უბრალოდ დავტკბეთ ერთმანეთთან ყოფნით,ყოველი წუთით,წამით.ვიგრძნოთ ის რამაც ერთმანეთი არ დაგვაკარგვინა,რაც გვაერთიანებს,რაც გვიზიდავს,რატომაც არ მავიწყდები,რატომაც ვოცნებობ,ვფიქრობ შენზე,
|
|
რამდენიმე დღიანი პაუზის შემდეგ აი დავჯექი კომპიუტერთან და გადავწყვიტე რაიმე დამეწერა. ეს დღეები რა მჭირდა არ ვიცი, არც იდეები, არც აზრები, არც რაიმე მოტივაცია, არც კი გამხსენებია რომ ბლოგერობას ვცდილობ. ახლა კი ერთმა ძალიან ლამაზმა და საყვარელმა გოგონამ დამირეკა მომიკითხა და უცბათ მივხვდი რომ უნდა დამეწერა რამე ამ გოგონას და საერთოდ ჩვენს შესახებ.
საერთოდ პატარაობიდანვე სხვანაირი ბავშვი ვიყავი, როდესაც პირველ კლასში შევედი იმ დღიდანვე დავადგი ერთ გოგოს თვალი, მერე მოყვა მეორე, მერე მესამე, და ასე ალბათ 3 ნიშნა ციფრს მივუკაკუნე.
|
|
ვუცქერ მყინვარს და გული მტკივა ამ ცხოვრებაზე...
შეხედვა საკმარისია მასზე, რომ მოსწყდე რეალობას, ოცნების
მორევში გადაეშვა... როგორი სისპეტაკე და სილამაზეა... ყველაფერი ჰარმონიულის შერწყმა...
ოჰ, როგორ მიზიდავს იგი თავისკენ. თითქოს მეუბნება:
შენი ვარ, შენი,... მოდი, მომიახლოვდი და შემიგვრძნე მთლიანად”...
მაგრამ?! სიშორე... დიდი მანძილია ჩვენს შორის... ხედავ,.. გგონია
რომ აქვეა, შენთან, თითქმის შენში... დაფიქრდები და... რა სიშორეა...
|
|
მან მიატოვა პატარა გოგონა,
მერე მოვიდა მითხრა,
შენ მიყვარხარო და შენთან ერთად
ბედნიერება მინდა.
|
|
შენთან,რომ ვიყო ...
დავანთებდით ალბათ ბუხარს და
ჩაის ფინჯანში ჩავადნობდი თაფლის სიტკბოებს...
არ მოვიწვევდით ყარაჩოღლებს ზურნა-დუდუკით
და არც ატლასში გამოხვეულ ცქმუტა კინტოებს...
არ ვიდარდებდით არც წვიმაზე, ქარზე, ავდარზე,
არც იმ ღობეზე ბაღჩის ბოლოს რომ დარღვეულა...
სევდა შეკრავდა გუდა-ნაბადს ბუზღუნ-ბუზღუნით
და ორღობეში გაიკვლევდა სავალს ეულად....
დამილაგებდი ჭრელ ბალიშებს ხერხემლის ქვეშ და
ჩემს შეხებაზე ოდნავ, მაგრამ დაიბნეოდი...
|
|
სიყვარული "სინათლის" ის ნაკადია , რომელიც ადამიანს უფლისაგან მოეწოდება სიყვარულის ჩამომტანი მიწაზე არის სული . ის ზეციური მადლია . სიყვარული "სიცოცხლის ხეა " . ის ფესვებს გულსა და გონებასთან კავშირში იდგამს , მას სული ასაზრდოებს .
|
სინაზე არის იდუმალი ღიმილი თვალებში,როდესაც შენზე ვფიქრობ…
ეს არ არის არც "დილის ყავა ლოგინში”,არც "მე შენ მიყვარხარ” სექსის შემდეგ და არც ხელი ,რომელიც კარებს გაგიღებს მანქანაში ჩაჯდომისას…ეს არის ერთმანეთში გადაფსკვნილი ხელის თითები,როდესაც ადამიანები ერთმანეთს ხვდებიან და წამით ეკრობიან,საყვარელი გულის მოსასმენად…
|
|
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...
|
|
ველა ადამიანი მარტოსულია!
სიამრტოვე დაბადებიდან დაგვყვება. უბრალოდ, ზოგი მძაფრად გრძნობს თავის სიმარტოვეს და განიცდის, ზოგი კი - სულაც ვერ გრძნობს მის არსებობას.
ზოგიერთნი წუწუნებენ, რომ ამქვეყნად მხოლოდ ისინი არიან მარტონი და ეულნი; მხოლოდ ისინი არიან უბედურნი. ასეთი ფიქრებით სულს იმძიმებენ, უფრო საცოდავები ეჩვენებათ საკუთარი თავები და მელანქოლიით ევსებათ მარტოობის სიცარიელე. მათ სჭირდებათ შეხსენება იმისა, რომ არ არიან ერთადერთნი, ვისაც მსგავსი განცდები სტანჯავთ.
|
|
ოდესმე ავარდნილხარ ცაზე მაღლა და გიცეკვია ყველაზე თეთრ და სუფთა ღრუბლებთან?!
ოდესმე ავარდნილხარ ვარსკვლავებთან და მთვარეზე ცალი ფეხით დაკიდებულს გითამაშია სამყაროს ციცინათელებთან ერთად დამალობანა?!
|
|
ციოდა...საშინლად ციოდა...ციოდა აგვისტოში...ციოდა ყველგან....შინ და გარეთ...ციოდა ბიჭის გულშიც...სიბნელე ...ყველგან...ბიჭის გულშიც...სიცარიელე..ცარიელია ყველაფერი...ბიჭის გულიც...მარტოობა და მონატრება...ტკივილამდე მონატრება და შეშლილი მარტოობა...შეშლილი ბიჭი...მონატრებული სიყვარული...ფიქრები...მხოლოდ ფიქრები...ფიქრები ყველგან და ყოველთვის...გაძარცვული ფიქრები და უგზოუკვლოდ ოცნებებში მოხეტიალე ბიჭი...თეთრი ფურცელი...ზედ შავი მელნით ნაჯღაბნი...თეთრი თითები...შავი თვალები...შავი ფიქრები და თეთრ ფურცელზე დაცემული კამკამა ცრემლი...
|
|
უნდა დაიჯერო.
არავის ემეტება ღვთისაგან ნაბოძები წყალობა სხვისთვის... ვერავინ შემბედავს სიყვარული დამითმეო. დაუწერელს დავწერ, დაუკანონებელს დავაკანონებ, სამყაროს ამბოხს გამოვუცხადებ და შენს თავს მაინც არავის დავუთმობ. ამდენი ხანი ველოდი შენს გამოჩენას ჩემი ცხოვრების ჰორიზონტზე,
|
|
მოუკიდა სიგარეტს.. მიყვარს მისი გრძელი თითები..
ჩართო ტელევიზორი.. მე მუსიკა მინდოდა..
ხან ბნელოდა..ხან კი ინთებოდა შუქი.. მე ნახევრადბნელი სიტუაცია მინდოდა..
|
|
ჩემი არსებობით შენ არასოდეს შეწუხდები, მაგრამ იმ გარსს ვერავინ გაარღვევს შენ რომ გარშემო მოგახვიე. არასოდეს მჩვევია ჩემი სულის პირველ თოვლს ვინმემ ტალახიანი ფეხი შეახოს. მე შენ მიყვარხარ და შენს თავს, სიყვარულს, არავის დავუთმობ.
|
|
შენ ჩემი სიცოცხლე ხარ
-გიყვარს?
-ვინ?
-კაი ნუ გამოიშტერე თავი. ვინ და ბექა.
-გადაირიე? რა მიყვარს? მაგას რა შემაყვარებს?
-ხო მოგწონს მაინც?
-არა.
|
|
ნეტა რა არის პირველი სიყვარული? გრძნობა, რომელიც გვართობს და გვხიბლავს?! ნუთუ ორივე? ოჰ, ღმერთო ჩემო, ხვალ გამოცდა მაქვს უსაშინლესი და მეცადინეობის მაგივრად ვზივარ და იმ პირველ სიყვარულზე ვფიქრობ! გული დამიჭრა საზიზღარმა, შხამიანი ისრით. . . საშინლად მტკივა. ვგრძნობ ტკივილს უიმედო ნოსტალგიისას!. . .
|
|
ცრემლები თვალებზე გადაღლილ თვალებზე უხმო ქვითინი... და ჩუმი გოდება... შენზე ოცნება... ლამაზი ოცნება... ისევ ფიქრები და მრავალი მონატრება . . . როგორ მენატრები, როგორ მენატრები ... შენი გულუბრყვილო, ბავშვური გამოხედვა...
|
|
თავჩაქინდრული იდგა, სევდიანი..... გული ცოცხალს ამოაგლიჯეს და ცოდვა-უცოდველობის სასწორის ერთ პინაზე შესდეს, მეორეზე კი მსუბუქი თეთრი ბუმბული დაუდეს. ვაი, თუ გულმა გადასწონა, მაშინ ჯოჯოხეთში გაგზავნიან..... თუ ბუმბულმა --- სამოთხეში, მაგრამ მერე ის..... დედემიწაზე მარტო.....
გულმა გადასწონა.....
|
|
am coxvrebashi erts mivxvdi mxolod ,
rom arasodes damaviwydebi!
magram icode me shen arasdors
agarasodes dagibrundebi!
shen me momkali da mimatove
da amis mere ragacas gkitxav?
|
ნუ მომატყუებ რომ სინანული, ყველა სევდას და დარდებს წალეკავს,
დღეს შენი დღეა,მაგრამ დრო მოვა და უჩემობა სულში გაგატანს....!
|
სადმე წამიყვანე მთების იქეთ
ვნახო ხავსები და გავიღიმო...
მინდორს ავაცალო სამყურები
აგე გულისპირზე ავიღილო...
სადმე ამატარე აღმართები
მაჯა დამეღალოს ნატარები...
|
როგორც ისწავლი სამყაროს ხედვას,
შენი ცხოვრებაც ასე იქნება.
გულს ნუ გაიტეხ, გწამდეს უფლის
და ყველაფერი კარგად იქნება
|
|
მითხარი, როგორ მოხდა ეს ყველაფერი
საიდან და სადამდე დაიწყო,
მიმაბრუნე იმ მხარეს, სადაც ადამიანები დგანან და
ნახევრად გადაქცეული შენობებივით იყურებიან.
|
|
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია,
გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია,
"დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი
მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლიa
|
|
ხშირად ხდება, რომ ხელოვნება იმ სფეროზე აცხადებს პრეტენზიას, რომელიც მას არასოდეს ეკუთვნოდა. ეს კონტექსტის კრიზისია. როცა კონტექსტები არ ჩანს, ძნელია იფიქრო სახელოვნებო პროცესზე, როგორც ასეთზე.
ამ ესეში მინდა, ძალიან მოკლედ შევეხო ქართული ტექსტებისა და კონტექსტების ურთიერთობას.
მანამდე კი:
|
|
შენ ალბათ ადრეც იყავი ურჩი
და ეგ სიკერპე ჩემამდე მოგყვა,
მე შენს სიყვარულს თუ გადავურჩი
შენი წარბების სიშავე მომკლავს.
|
|
გამომიგონე...
ღამის ჩრდილიდან გამოთალე შენი ოცნება და დამამსგავსე,
მერე მოდი და ჩემს მკლავებში შემოიხიზნე,
უპატრონე ჩემს მონატრებას,
ნუ შეაკავებ შენს ძარღვებში დამწყვდეულ ვნებას,
რომ ჩემს ხელებზე,ჩემს ტუჩებზე იძიოს შური,
რომ შემოლეწოს ჩემი სიზმარი,
როგორც ზღვის თქეშმა ქოხის ფანჯრები
და ამ სიზმრიდან საბოლოოდ ამომათრიოს...
გამომიგონე...
|
|
ჩუუ......
საიდანღაც ჩემს გულამდე,ტალღების თქარუნს
ცისფერი წლების სილაღე მოაქვს;
|
|
მკითხეთ და გეტყვით'
რად ვიკმარე ოცნება საგზლად;
მკითხეთ და გეტყვით-
რად კისკასებს სული კვლავ ანცად;
მკითხეთ და გეტყვით-
რატომ მიყვარს იის სურნელი;
|
|
გაივლის წლები, უშფოთველი ლამაზი წლები,
რომელიც მხოლოდ შენზე ფიქრში ნელ-ნელა გავა
და ამ წლებს უკან თან გაჰყვება მოგონებები,
რომლის ნაწილიც ამ გულიდან არასდროს წავა.
|
|
მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ,
სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს,
უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ
და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.
|
|
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია,
გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია,
"დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი
მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
|
|
სიყვარულისთვის ყველა მსხვერპლი დასაშვებია,
სიყვარულისთვის არ არსებობს ზომა,ასაკი,
გიყვარდეს,მაგრამ მის წინაშე ნუ დაეცემი,
შენ სიყვარულით შეგიძლია იყო ამაყი;
|
|
ის იტყოდა, რომ შენ მზე ხარ და სითბოს ასხივებ!
მე ვიტყოდი, რომ შენი ენერგიის ფართე ველი ძლიერ მიზიდავს.
ის დაგარქმევდა აპოლონ-ფებოსს, დაფნით შემოსილს.
მე დაგარქმევდი ჩვენი დროის ატიპიურ უცხო მოვლენას.
ის ფრთოსან ამბორს გამოგზავნილს ჰაეროვნებით მოგიძღვნიდა
და ოცნებებით შემოგეკვროდა...
|
|
ჩვენი გულები გრძნობით ფეთქავენ
და სიყვარულის ამბებს ყვებიან
მარტო დარჩენის ნუ გეშინია
დაგიბრუნდები ჩემო ფერია
აბა უშენოდ როგორ ვიცოცხლებ?
|
|
გააღეთ სარკმელი,სინათლე მაჩუქეთ
ჰაერი მოუშვით ჩემამდე სასუნთქად...
ჩავფუშავ სევდას და გავახდენ ტკივილებს
ასე,რომ გასუქდა!
|
|
საოცარია...
როცა შორიდან
საკუთარ თავსაც ისე დაჰყურებ,
როგორც სრულიად უცხო არსებას
და ვერ პოულობ
სულ მცირეოდენ,
სულ უმნიშვნელო რაღაც მსგავსებას...
საოცარია...
|
|
უშენოდ მიდიან ეს ჩუმი დღეები,
მივყვები დინებას და არვიცი, როდემდე ...
დამღალა ყველამ და უაზრო ფიქრებმაც
დღეს ბოლო მოუღეს ადრინდელ ოცნებებს...
მე ჩუმი დარდებით მივყვები ბილიკებს,
სევდა და ტკივილი დამყვება კვალდაკვალ..
არ მინდა, დამთავრდა, მე აღარ ვიტირებ,
იდარდოს დღეს იმან, ვინც მართლა დამკარგა...
|
|
გული ამიმღერდა ცისფერ სავანეში,
ასეთ სილამაზეს მივესალმები
ო, რა სევდიანი ჩავალ სამარეში,
თუ არ ჩამატანეთ იასამნები!
|
|
რომ ავყოლოდი გულისთქმას
ჭკუას არ დავიხმარებდი.
|
|
ერთ ძველ იგავში ასე წერია:
კაცი იესოს წინაშე წარსდგა,
ნაფეხურების სახით ქვიშაზე
მთელი თავისი ცხოვრება ნახა.
|
|
ისე დაგკარგე, ვერ გითხარი მე სამი სიტყვა,
ახლოს რომ მყავდი მე ვიყავი მუნჯი სრულიად,
"მე შენ მიყვარხარ" ამისი თქმა, იცი? რთულია,
როდესაც გულში დამალული სიყვარულია...
|
|
მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს,
ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს,
მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო
და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.
თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა,
როგორ გამაწამა სიმარტოვემ,
|
|
თუ ძალგიძს დარჩე, ძველებურად მშვიდი და მტკიცე,
და არ დაიბნე,როცა თავგზა ებნევა ყველას.
თუ ძლგიძს სიმხნედ,შემართებად და რწმენად იქცე,
როცა შენს ირგვლივ მკვდარი არის შენდამი რწმენა.
|
|
თუმცა ცხოვრება შენით მეწყება
და დასასრულიც შენა ხარ მისი
თუმც მონატრება შენს მოლოდინში
წუთებს და წამებს მშფოთვარედ ითვლის...
|
|
რაში გჭირდები მე, ტრფობის ხამი.
შენ მიღალატებ - მეც გაგიწყრები.
დაგავიწყდება ის ტკბობის ჟამი
და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.
|
|
მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით
გამოვხატავდი სულის დაგებას,
მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ...
|
|
შენ, როცა ამ წიგნს ხელში აიღებ,
ცოცხალთა შორის მე არ ვიქნები,
მაგრამ, კთილო, მიხვდი, გაიგე,
|
|
მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა,
ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი,
შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ
თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.
|
|
შენ არ გინახავს კაცის ღიმილი
შურმა და მტრობამ ისე მიგინდო,
შენი ცხოვრება და სიმძიმილი
არის ეს ქუჩა და სამიკიტნო.
|
მე იმ სანთელის ერთი წვეთი ვარ
|
potlebi cviva
mec mciva, mciva!
chemi muzebic nel-nela cviva!
mihyveba potlebs
prial prialit
|
|
Garet wyvdiadshi qari dadzrwoda,
rogorc achrdili sasaplaoze.
chem gulshi sevda isadgurebda
sevda, romelic ukve mawuxebs!
|
წუხილს გაუმარჯოს,მზერაში დაფარულს,
ფიქრს გაუმარჯოს,ტკივილით დაღალულს,
თვალებს გაუმარჯოს,უსაზღვროდ სევდიანს
იმ მზერით,რომ ყველაფერს გეტყვის.
|
მე მინდა შენი სადღეგრძელო ისე დავლიო
მე მინდა შევსვა მაგ თვალების არდავიწყება
|
იმ პირველ კოცნას გაუმარჯოს
მოულოდნელობით სულს რომ შეგიშფოთებს
მერე გონს მოსული ჩუმად ატირდები
|
bedisgan dachagruls
es im adamians gaumarjos!
visi dabadebis dgec davicyebulia
vistanac stumrad aravin midis
da mainc siyvaruli sheudzlia. |
|
თუ სიყვარულის სადღეგრძელოს ყანწით ვერ დალევ
და სანუგეშოთ ვერ ჩააქსოვ ოხვრას ნაღვლიანს
თუ სიყვარულში, სიყვარულით არ დაიწვები,
|
|
იმ პირველ კოცნას გაუმარჯოს
მოულოდნელობით სულს რომ შეგიშფოთებს
|
როდესაც ზიხარ ჩაფიქრებული და გეკითხებიან რაზე ფიქრობო, |
ჭიქა ავიღოთ და ვადღეგრძელოთ |
მე მინდა შენი სადღეგრძელო ისე დავლიო
მე მინდა შევსვა მაგ თვალების არდავიწყება
|
|
იმ აუხსნელ ოცნებას გაუმარჯოს,
რომელიც არასდროს ახდება!..
იმ ნატვრას, იმ სიყვარულს გაუმარჯოს,
რომელიც მართლა ნატვრა გახდება.
იმ ტკივილს, იმ ცრემლებს გაუმარჯოს,
|
მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო,
დამეთანხმებით მონატრების ვინც იცით ფასი,
|
|
ჭიქას დახედა შავი თვალებით,
|
ჩამოასხი, მერიქიფევ, აბა, მალე, პირნაკლულიყველაფერი მეზარება, |
დაკარგულ სიყვარულს გაუმარჯოს,
დაკარგულ სევდას და ცრემლს,
ყველა საცოდავ ხეს გამარჯოს,
|
|
მოდით იმ სიყვარულს გაუმარჯოს,
იმ მოფერებასა
და ალერსს,
|
ჩვენს ლამაზ სამშობლოს
საქართველოს გაუმარჯოს.
საქართველოში სალოცავებს
|
მე ვადღეგძელებ იმ დიდი სიყვარულს ჩუმად , უსიტყვოთ გულში რომ კვდება, |
|
ღვინოს აირჩევ სუფრის მშვენებად
დალევ ,გაფანტავ გულის დარდებს,
დამწველს ,დამდაგველს,
მერე,მოგისვრის ლაჩარივით დარდის მორევში,
დაგაფქვევინებს საიდუმლო გულის არაკებს.
ხანაც გაგლექსავს,ხან აგამღერებს,
ხან წვიმად დაგღვრის ,მეტს არას გავნებს,
ნიკალასავით გახეტიალებს და გაქარგიებს
უცხო ტილოებს.
|
|