დიდთვალება და გრძელი ფრთიანი, რომ ორ ანგელოზს შუა

ვიდექი

ზედ მიაშვირა ხელი მარჯვენა,

ნახატს მიხსნიდა ტკბილი ხმიანი. და ჰგავდა თვითონ

სპეტაკ დილას,

მოსწონდა, ხატი რომ ბრწყინვალებდა როცა პირველად მზემ

გაანათა,

თამარისეულ დროის დიდებით, სერაბიმი კი, მან რომ

დაჩრდილა,

ცოცხალ ფრესკას კი ადგა ნათელი ჩემ წინ ჭკნებოდა

თანისთანადა.

და პირს ეფრქვია მარგალიტები.

ერთის უღირსი, ვიდექ ორშუა,

გულში მათოვდა ვარდის ნათელი,

იქ, სადაც შავი მორევი შხუის
და მტკვარი მოჰქუხს კორიანტელით.